Μαργαρίτα Πέτροβα
“Πιστεύω στην ομαδικότητα και την συλλογικότητα ειδικά στην εποχή αυτήν της εσωστρέφειας που διανύουμε”
Συνέντευξη στον Δημήτρη Λάμπρου.
Σε βλέπουμε ανανεωμένη και δυναμική μετά από ένα διάστημα αποχής. Φαίνεται πως για έναν καλλιτέχνη ακόμα και αυτή της ύψιστης δημιουργίας της ίδιας της ζωής δεν μπορεί να τον κρατήσει μακριά από την καλλιτεχνική δημιουργία και από την δράση του στην καλλιτεχνική σκηνή. Από που αντλείς αυτήν την ενέργεια;
Υπήρξε ένα διάστημα συνειδητής αποχής από το κομμάτι της έκθεσης της δουλειάς μου. Αυτή η περίοδος ήταν όμως άκρως παραγωγική τόσο δε προσωπικό επίπεδο, η γέννηση του παιδιού μου, όσο και σε επίπεδο καλλιτεχνικό. Διάβασα αρκετά, γεννήθηκαν καινούργια έργα, δημιούργησα τις νέες μου συνθήκες. Η απόσταση σε βοηθά να δεις τι έχεις κάνει, να επαναπροσδιορίσεις. Δεν έχω νιώσει ποτέ όμως απόσταση από την καλλιτεχνική σκέψη και πράξη. Είναι μέρος της ζωής μου. Ενέργεια αντλώ από το κάθε τι που μου δίνει ερέθισμα και έμπνευση να δημιουργήσω, από την οικογένεια μου, από τον χορό που με τροφοδοτεί.
Πες μας λίγα λόγια για την εικαστική ομάδα penelopes’ webs; Ποια τα βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα τα οποία διαπραγματεύεται;
Η ομάδα penelope’s webs ξεκίνησε από μια προσωπική βαθύτερη ανάγκη να επικοινωνήσω και να μοιραστώ με ανθρώπους που εκφράζονται με παρόμοιους τρόπους με εμένα. Πιστεύω στην ομαδικότητα και την συλλογικότητα ειδικά στην εποχή αυτήν της εσωστρέφειας που διανύουμε. Θυμάμαι τον δάσκαλό μου, Γιάννη Ψυχοπαίδη, πόσο μας παρότρυνε στο να δημιουργούμε ομάδες φέρνοντας για παράδειγμα την δικιά του βιωμένη εμπειρία. Στην ομάδα είναι η Δήμητρα Χανιώτη, η Beskida Kraja και το εικαστικό δίδυμο Clioevi, ενώ τώρα προστέθηκε και η Χαρά Πρωτόπαπα. Ζητούμενο είναι να υπάρχει μια ανοιχτότητα σε όλο το καλλιτεχνικό φάσμα, σκηνοθέτες, λογοτέχνες, ηθοποιοί, χορογράφοι. Πρώτο εγχείρημα μας ήταν η δημιουργία ενός κοινού έργου που περιοδικά θα εξελισσόταν στο εργαστήριο της καθεμίας μας, επεμβαίνοντας και συμπληρώνοντας η μία πάνω στην δουλειά της προηγούμενης. Εκεί έγκειται η δυσκολία αλλά ταυτόχρονα και η διάθεση της ομαδικότητας και των ορίων του τι είναι δικό μου και τι συλλογικό. Το έργο αυτό, με τίτλο «πέπλο», πρόκειται για ένα εικαστικό πέπλο που παραπέμπει τόσο το σχήμα του όσο και το μνημειακό του μέγεθος, σε νυφικό πέπλο. Μιλάει ανοιχτά για την κοινωνική συνθήκη, τα όρια του τι είναι αποδεκτό, τα στερεότυπα, τον εμποτισμό του κοριτσίστικου ονείρου και ουσιαστικά την πολιτισμική διάσταση της ελευθερίας.
Η εγκατάσταση παρουσιάστηκε αρχικά στο platformproject 2019, ακολούθησε μια δημόσια performance στο κέντρο της Αθήνας στα πλαίσια της έκθεσης «υφαίνοντας το μέλλον» σε επιμέλεια της Έφης Μιχάλαρου στην γκαλερί artshot, ενώ το καλοκαίρι στα πλαίσια του φεστιβάλ animart στην Ύδρα “φορέθηκε” από την ηθοποιό Δανάη Παπουτσή στην πρώτη παρουσίαση του έργου μου, «Κωδικός προικοσύμφωνο».
Στις 4 Οκτωβρίου θα παρουσιαστεί στην παλαιά Βουλή, μια δεύτερή προσέγγιση, πολύ διαφορετική του έργου «Κωδικός προικοσύμφωνο», ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσει μια δημόσια performance στην Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο θα παρουσιάσουμε το επόμενο project μας στο Μπάγκειον προσεγγίζοντας την έννοια του θραύσματος.
Σαν ομάδα μας αφορά το βίωμα, της κάθε μιας μας ως γυναίκα, ως έκφραση που καλούμαστε να ενσαρκώνουμε πολλαπλούς ρόλους στην καθημερινότητά μας και να στηρίξουμε την θέση μας ως επαγγελματίες καλλιτέχνες.
Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετείς ένα ανθρωπολογικό ντοκιμαντέρ; Πως προέκυψε η ανάγκη μιας τέτοιου είδους έκφρασης, με διαφορετικά μέσα και πως βίωσες αυτή τη συλλογική διαδικασία ως ενορχηστρωτής της;
Το έργο «Κωδικός προικοσύμφωνο» πρόκειται για ένα πολυδιάστατο ανθρωπολογικό έργο (video installation, peformance) που βασίζεται στην εξερεύνηση του κοινωνικού, οικονομικού και ιστορικού ιστού της Ύδρας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το βίντεο, που αποτελεί και ένα κομμάτι του έργου, πρόκειται ουσιαστικά για δυο συνεντεύξεις- εξομολογήσεις δύο γυναικών που κάνουν τον απολογισμό της ζωής τους, αφηγούνται τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που βίωσαν τόσο στον τόπο τους με την ακραία φτώχεια στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όσο και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, τις σχέσεις της οικογένειας, τον γάμο τους ως συνθήκη και ανάγκη για επιβίωση. Παράλληλα έχω δημιουργήσει μια εγκατάσταση από αντικείμενα, σύμβολα που συνδιαλέγονται τόσο με τις μαρτυρίες των δύο γυναικών όσο και με το προικοσύμφωνο που διαβάζεται σε πολλαπλά επίπεδα από την ηθοποιό Δανάη Παπουτσή. Το έργο θα παρουσιαστεί στην παλαιά Βουλή, στο εθνικό Ιστορικό μουσείο στα πλαίσια του Athens Culture net στις 4 Οκτωβρίου και τον συντονισμό έχει αναλάβει European animation center. Το ηχητικό περιβάλλον είναι του Νίκου Βίττη, ενώ θα παρουσιαστεί το «πέπλο» των Penelope’s webs και το έργο «και ένα μεσοφόριον» της Δήμητρας Χανιώτη.
Μέσα από αυτό το έργο πειραματίζομαι με μια νέα συνθήκη ενορχήστρωσης ενός πολύπλευρου και πολυεπίπεδου εγχειρήματος που με γοητεύει τόσο στην διαδικασία εξέλιξής του, όσο και με την επαφή και την σχέση που προκύπτει από τους υπολοίπους συντελεστές. Έχει πάλι την έννοια κατά κάποιο τρόπο της συμμετοχής. Με ενδιέφερε πάντα ο χώρος ως τόπος που πρέπει να τον αφομοιώσω και να συνδιαλεχτώ μαζί του. Όπως το 2014 στην οικία του Λεωνίδα Κανελλόπουλου στην Ελευσίνα που δημιούργησα το δικό μου σπιτικό μέσα από το έργο «το κουκλόσπιτο, έμφυλες ιστορίες». Αλλά και πέρσι με την συνεργασία μου με την Ρούλα Πατεράκη για το «πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη είχε για μένα εξαιρετικό ενδιαφέρον το πως θα προσεγγίσω εικαστικά και θα διαμορφώσω τον σκηνικό χώρο μέσα στην ιχθυόσκαλα Κερατσινίου αλλά και στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό στον Πειραιά, σε σχέση με το κείμενο και τις απαιτήσεις της σκηνοθεσίας. Έτσι νιώθω πως αυτό ουσιαστικά είναι η εξέλιξη μιας πορείας.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
