(ιντερμέδιο)
Είναι μέρα. Έχει περάσει χρόνος. Έχεις διαβεί σαν χρόνος, με μια ροή αέρινη και σαρωτική. Το προσωπικό παρελθόν κοστίζει περισσότερο από το συλλογικό και το αντίθετο. Λίγοι μήνες στο σιωπηρό σκοτάδι κι έπειτα ένα θαμπό φως να φέγγει την απώλεια. Κάτω από ποιο συντρίμμι να βρίσκεται θαμμένη η ζωή. Αναζητώντας το χαμένο σύμβολο. Είναι μέρα και ξύπνησε παράδοξα αισιόδοξη.
Είναι μέρα. Απροσδιόριστος κι αφηρημένος τεμαχισμός του χρόνου. Μιλάω – μιλάνε. Μα δεν μιλάμε. Λείπει αυτό που καθιστά την ομιλία σημαντική. Οι σημασίες μπλέκονται σε ένα κοσμικό όργιο. Το νέο φως θολώνει τις αναμνήσεις του παλιού κόσμου. Κι όμως, μέσα από τις ανοιχτές χαραμάδες της συνείδησης ξεπηδά η μορφή του, αγαπημένη, άσπιλη, να φωνάζει το όνομα – ποιο – λίγο πριν το σκότος επέλθει.
Λίγα βήματα τη φορά. Είναι μέρα και θα ξυπνήσει αισιόδοξη, έστω και με το ζόρι. Ένα αριστερό. Θα μαζέψει λίγο από το υλικό των σύννεφων και θα αναπλάσει ό,τι φωλιάζει στη μνήμη της. Ένα δεξί. Θα ανακτήσει όλες τις δυνάμεις, την ενέργεια που κάποτε στήλωνε ένα κορμί που για μήνες – λένε – το είχαν για νεκρό, όμως ποτέ δεν το πίστεψαν στ’ αλήθεια και να, να ένα θαμπό φως που επέστρεψε στον κόσμο.
Λίγα βήματα. Κανένα νέο, όλα καινούρια. Καλείται να ανακαλέσει όλες τις συναρτήσεις της. Το τάδε σημαίνει αυτό, το δείνα το άλλο. Κάποιες κινήσεις είναι αυθόρμητες. Θα τις αφήσει ελεύθερες μήπως και μέσω του χορού τους παρασυρθεί. Κάποια πρόσωπα αγαπημένα που μοιάζουν άγνωστα, κάποια άγνωστα που είναι άγνωστα, κάποια γνώριμα που είναι αδιάφορα. Ένα απέραντο λευκό δένει τα χέρια της.
«Για που τραβώ
Δίχως το χάδι του φιλιού σου;»
Τα πάντα αποδομούνται και καταλήγουν μια ερωτική ιστορία. Όλος ο κόσμος η ιστορία ενός φιλιού. Όλος ο κόσμος η ιστορία μιας επιβολής. Όλος ο κόσμος η ιστορία του αίματος. Όλος ο κόσμος η νίκη της καταπίεσης. Για που τραβώ, ενώ τα βήματα χωλαίνουν; ¨Ένα ακόμα κουρνιαχτό θα φυλάξω στην αμμουδιά, σφραγίζοντας το με του φλοίσβου τα μαργαριτάρια.
«Θυμήθηκα
Χωρίς περιεχόμενο»
Άλλο ένα βήμα κι η φορά αλλάζει τονισμό. Ένα ορμητικό αεράκι μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο. Σειρήνες και καπνοί πια δεν μαστιγώνουν το μέρος. Κλειδωμένος ο νους σε εικόνες διάφορες του πραγματικού. Ικανή η ζωή μόνο σε όσους ονειρεύονται. Ικανή η ηδονή μόνο σε όσους πραγματεύονται. Εναλλασσόμενη πίστη η στάση ζωής, στην αγορά της ανταλλάσσονται όσα με μόχθο αποκτήθηκαν.
«Κάτι πρέπει να υπάρχει
εφόσον το εσύ λάμπει ακόμα
το εσύ ακόμα λάμπει
γι’ αυτό και κάπου πρέπει να υπάρχει»
Δεύτερο κουδούνι. Το μέσο μιας ακατάληπτης διαδρομής. Ένα σημείωμα κολλημένο σε μια τζαμωτή επιφάνεια. Το βήμα αντικαθίσταται με ανάσα. Μία ανάσα τη φορά. Κάθε επόμενη στιγμή μια νίκη. Η μέρα ξύπνησε παράδοξα αισιόδοξη, έστω και με το ζόρι. Τα γνώριμα πρόσωπα είναι πιο λίγα από το επιτρεπτό. Κι όλο ψιθυρίζουν στο αυτί της το μέλλον που έσβησε.
«Βράδιασε πάλι
Πριν το όνομα σου καταφέρω ν’ ονειρευτώ»
Γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει τις σπουδές του ως υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής στο ερευνητικό πεδίο της Ιατρικής Πληροφορικής. Γράφει ενεργά τα τελευταία 12 χρόνια ως αποτέλεσμα της συνεχούς ενασχόλησης του με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την φιλοσοφία. Αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και κυρίως με τον γραπτό λόγο. Αντιπαθεί τη μετριότητα και το ίδιο. Αγαπάει τον «Άλλο» κι ό, τι συνεπάγεται η παρουσία του. Αγαπάει τον κόσμο και τη δυναμική του να πλάθει νησίδες ομορφιάς. Ενθουσιάζεται με την παραδοξότητα της ύπαρξης και τη μεταβολική της ροή.
Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι το ποιητικό στοιχείο, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της μορφικής πληρότητας του πεζού από τη μία και νοηματικής πληρότητας της ποίησης από την άλλη. Επίσης, τα κείμενα του είναι εμποτισμένα με προβληματισμούς πολιτικής και υπαρξιακής φύσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σχεδόν μόνιμη επιλογή του να απουσιάζουν ονόματα και εξαντλητικές περιγραφές χωροχρονικών πλαισίων (το αντίθετο μάλλον ισχύει). Ο σκοπός της δραστηριότητας του έχει παραμείνει ίδιος με το πέρασμα του χρόνου: να συμβάλλει με κάποιον τρόπο στην τέχνη του λόγου και της ποίησης, αλλά και στην κοινωνική ζύμωση με την αποτύπωση προβληματισμών και ζητημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και με τον επιτονισμό της αναγκαιότητας για ανεύρεση νέων κινήτρων ενατένισης του μέλλοντος και επανεπινόησης του δημόσιου χώρου.
