Μέρος Εικοστό πρώτο

Εκείνο το πρόσωπο, το ελάχιστα γνωστό σ’ εκείνη, το απόμακρα αγαπητό σ’ αυτόν, κάθισε μαζί τους, απέναντι τους, έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα νοερό ισοσκελές τρίγωνο, με σκέλη ορθάνοιχτα, έτοιμα να δεχτούν ό,τι είχε να τους πει. Είχε να τους πει ή, μάλλον, να τους μεταφέρει πολλά και διάφορα, διόλου όμως αδιάφορα, καθότι αφορούσαν ακριβώς την κατάσταση στην οποία είχαν χάρη σε ένα καπρίτσιο της τύχης περιέλθει. Ξεκίνησε με δυσκολία, οι λέξεις στριμώχνονταν στην άκρη της στεγνής του γλώσσας και δεν ήξερε ποιες να επιλέξει ο δύσμοιρος προκειμένου τα ήδη χιλιοτυραννισμένα αυτιά τους να μην πήξει με βαριές πληροφορίες, από εκείνες που ο αργαλειός του νου μέρες θέλει να επεξεργαστεί για να υφάνει μία φαντασιακή εικόνα της πραγματικότητας.

«Είστε τυχεροί» ήταν η πρώτη του φράση. Όλες οι υπόλοιπες δεν συνάδαν φυσικά με το άχαρο πρωτόλειο συμπέρασμα του, μια καταφατική δήλωση – απόφανση δίχως άλλο στοιχείο πέρα από το γεγονός της αναπνοής. Και πράγματι, το ζευγάρι απέναντι του είχε ανακτήσει το δικαίωμα να ζει, να βγει από το σκοτάδι της ανυπαρξίας για να χωθεί σε ένα άλλο σκοτάδι, αυτό του πάλαι ποτέ γνωστού παιχνιδιού «κρυφτό» που θα αναγκάζονταν για ένα διάστημα να παίξουν.

«… γιατί η κατάσταση ως έχει…»

… δεν επιτρέπει τις άσκοπες ή μη περιπλανήσεις τους, χρειάζονταν χαρτιά, δίχως χαρτιά δεν είσαι κανείς, δεν μπορείς καν να αποδείξεις ότι υπάρχεις, αντίθετα αν έχεις χαρτιά που να ταυτοποιούν την ύπαρξη σου κα την αποδεκτή αίτηση της ύπαρξης σου από τον μεγάλο αδερφό, τότε είσαι ελεύθερος να κινηθείς σε ένα γενικό πλαίσιο ανελευθερίας, ανασφάλειας, φόβου και καταπίεσης που τουλάχιστον σου επιτρέπει να αναπνέεις. Προς το παρόν, αυτό το δικαίωμα…

«… το έχετε χάρη σε μένα…»

… όμως ανταμοιβή ο άνθρωπος με τη δυσκολία στο λόγο δεν ζητούσε, ζητούσε μόνο να είναι προσεκτικοί, να φυλάξουν την ενέργεια τους, να ξεκουραστούν, να κάνουν υπομονή, καμιά φορά τα υπόγεια της ζωής και τα δεδομένα σκοτάδια τους διαρκούν περισσότερο απ’ όσο μπορεί κανείς ν’ αντέξει, αυτοί ωστόσο πρέπει να αντέξουν, «έτσι δεν είναι αδερφούλη;», πρέπει να ορθωθούν απέναντι στον κόσμο που την απόρριψη τους ζητά, απέναντι στον κόσμο που αρνείται τα θύματα του να περιθάλψει, απέναντι στον κόσμο που δεν έχει μάθει από τα λάθη του.

«Είστε τυχεροί, μην βαρυγκωμάτε» πρόσθεσε με χαμηλωμένο το ύφος, αναγνωρίζοντας το αδύνατο της εκπλήρωσης αυτής του της προτροπής, σηκώνοντας ωστόσο αμέσως το βλέμμα και κοιτώντας τους με αναθαρρημένη αισιοδοξία, διαπιστώνοντας τα χέρια τους που δένονται, τα χαμόγελα τους που εκπέμπουν την πίστη τους στη ζωή, τα μάτια τους που λάμπουν από χαρά και ευγνωμοσύνη, κι έτσι αποφάσισε να μην τους πει άλλα για την έξω κατάσταση, για το νέο κυνήγι ξένων μάγων και μαγισσών που εξαπέλυε ο στρατός του κράτους, για τις άδικες προσαγωγές και τους ξυλοδαρμούς, για το φόβο που εξάπλωνε το κράτος στους πολίτες του, για την πυρκαγιά ενός σιωπηλού πολέμου που επέκτεινε τα πλοκάμια του, για τη μισαλλοδοξία, τις επιθέσεις σε στέγες αστέγων, προσφύγων, για το γενικό αίσθημα αδικίας κι ανισότητας, για… επέλεξε να τους αφήσει με ένα μειδίαμα κατά το δυνατόν γλυκό, κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα με τρεμάμενα χέρια και ψιθυρίζοντας μια παλιά ευχή όσο ανέβαινε τα σκαλιά για να βρεθεί πίσω στη θέρμη του σαλονιού και της βολής του, ελπίζοντας να μην δεχθεί εκ νέου το επικριτικό «πώς έμπλεξες έτσι τη ζωή μας» βλέμμα του συντρόφου του.