Μέρος Τέταρτο

Να είναι η άνοιξη που κάνει τάχα

τόσο όμορφες τις στιγμές που διαδέχονται η μία

την άλλη να παρουσιάζονται σαν ποτέ ξανά να

τις έχει νιώσει έτσι ανθρώπου μέσα, το μέσα ρε που μιλάει, το μέσα που

κάθε τόσο ορίζει τα πρέπει και τα μη, τα θέλω και τα υπερθέλω, τα

ανομολόγητα που δεν τολμώ να ομολογήσω πλάι στο ποτάμι, πλάι

στο χείμαρρο της ύπαρξης, πλάι στο οτιδήποτε σημαίνεις και

σε συνέχει, άπειρη ακολουθία αριθμών το πείσμα σου να

υπάρχεις αυτούσια, καθαρή, ατόφια, στην όραση μου δεν ανήκει παρά

η απόλυτη ηδονή του να σε σκιαγραφεί δίχως άγγιγμα, δίχως

ανάγκη να παραμιλήσει φλογερά δίπλα στο κοιμισμένο κορμί σου, αναγκαιότητα αυτό

το όνειρο που αναδύεται σαν ολόγραμμα καταμεσής του δρόμου κι αναβοσβήνει σαν

πινακίδα νέον με ξεχαρβαλωμένα γράμματα, ο έρωτας πέθανε, ζήτω ο έρωτας, πώς

καταφέρνει ακόμα και στις πιο ζοφερές συνθήκες να επιβιώνει, ακόμα και σήμερα που

ευτελών υποτελών οι καταργήσεις συγκρούονται στους δρόμους ανόρεχτα και

τι άλλο να πω, να πω για μένα, να πω για το τίποτα ή το πάντα, το

ποτέ ή το καθολικό, δεν θα αρνηθώ ότι αδημονία με κυρίευσε, λίγο πριν

-αναμνηστική μέρα μια τραγελαφικής περιόδου που κάποιοι θυμούνται ως επανάσταση-

εμφανιστείς μπροστά μου, όχι, όχι, αυτό δεν πρέπει να το ξεστομίσω, αυτό

οφείλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου, να το φτύσω στο κρασί που καταπίνω, να

πιώ τον πόθο μου και μέσα απ’ αυτό να τον αναγεννήσω, τι στιγμή, τι στιγμή να

μου μιλάς κι εγώ λέξεις να μην ακούω μα χτύπους καρδιάς, άγνωστης ακόμα πηγής ή

τέλους.

||

Να είναι η δροσιά της ομοούσιας σκέψης που

κάνει τάχα ετούτον τον άγνωστο μια φιγούρα οικεία και οριακά

λατρευτή πριν καν παρουσιαστεί ως πτυχωτή ολότητα, μονομιάς

τούτες οι στιγμές λαμβάνουν άλλον χαρακτήρα, το μέσα ρε που μιλάει, το μέσα που

αχαρακτήριστης διαγωγής η συμπεριφορά του σαν από το ατομικό πάει να

ξεφύγει και γίνεται πείσμα, ρευστό όνειρο, μελωμένη ύπαρξη, απαρχή

των πάντων, απαρχή όσων αξίζουν να αναδύονται, μιας στιγμής και μιας αιωνιότητας, αυτό

δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ η φύση του ανθρώπου, ποτέ δεν θα αλλάξει, μόνο οι

διεκδικήσεις του για πληρέστερο εναγκαλισμό του εαυτού και του Άλλου, μόνο αυτό

απομένει στους τεμπέληδες της άγονης κοιλάδας, ένα άλμα μακριά από την

μετριότητα, το αναμάσημα πλαστικής και ψηφιακής τροφής, το άπαν που

εκφυλίζεται καθημερινά σε τίποτα, μα τι λέω, τι σκέφτομαι όσο εσύ

για τη ζωή σου μου μιλάς, για την καθημερινότητα σου, τα όσα αντικρίζουν τα μάτια σου, τα

όσα είναι ικανά να χαροποιήσουν το μέσα κι όσα ικανά να το μαυρίσουν, τι λέω και τι

σκέφτομαι, πόση ενέργεια ακόμα να ξοδέψω αποφεύγοντας τα βέλη αυτού που

αβίαστα έρχεται, αβίαστα επιμένει, αβίαστα εισχωρεί πέρα από τα πρώτα

φύλλα της καρδιάς ή της σπλήνας ή του ήπατος, το κέντρο της ψυχής που

-μια τέτοια επανάσταση ας τη βάλει η ιστορία στον κώλο της αντίδρασης-

αβίαστα παραμιλά και προβάλλει ένα αυτοδιηγούμενο μέλλον, βουτηγμένο στη μάχη

μάχη λοιπόν αυτό που ανοίγεται μπροστά μου, μάχη με τον όχι τυπικό άγνωστο με τόσα

οικεία χαρακτηριστικά και κυρίως με μια φωνή πλεούμενη αρμονικά στα κύματα του

χωροχρόνου, αυτόν θέλω να νικήσω μαζί του, χωρίς να ξέρω ακόμα το κίνητρο ή το

τέλος.