Εισπνέω θα πει παίρνω, κατακτώ, ιδιοποιούμαι. Να εκπνέεις είναι άλλο πράγμα.
Είναι να δίνεις αντί να παίρνεις, να επιστρέφεις αντί να κρατάς. Ν’ αφήνεις.
Σε τελευταία ανάλυση, να εκπνέεις θα πει να βγάζεις την τελευταία σου ανάσα, να βγάζεις τον τελευταίο σου στεναγμό, να βγάζεις την ψυχή σου. Και αυτό το άγχος που φωλιάζει κάτω απ’ τον θώρακά μου δεν είναι παρά ο φόβος του θανάτου.
Και η δουλειά των χρόνων ζωής που μου απομένουν, είναι, νομίζω αυτή: να μάθω να εκπνέω.
*Emmanuel Carrere
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
