ΟΓΑ |Aλέξανδρος Αδαμόπουλος

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος. Θυμάμαι τον Σταύρο να μπαίνει ελεύθερα στο σπίτι, να κουβεντιάζει με τη θεία Κατρίνα, να τρώει καμιά φορά μαζί μας, εγώ όμως δεν είχα μπει ποτέ στο αυτοκίνητο να δω τον Σταύρο να οδηγάει. Δεν είχα πατήσει καν το πόδι μου μέσα στο υπουργικό. Ούτε γι’ αστείο. Ποτέ.

Όταν λίγο μετά, κάπως μεγάλωσα κι έμαθα να μιλάω, ήμουν πολύ περήφανος που άκουγα και μάθαινα κάποιες πολύ παράξενες λέξεις: …ΟΓΑ… Π τ η ν ο τ ρ ο φ ί α… Κ τ η ν ο τ ρ ο φ ί α… Βοωο…  Β ο ο ε ι δ ή…  ΟΓΑ… Ε γ γ ε ι ο β ε λ τ ι ω τ ι κ ά  έ ρ γ α…  Γ ε ω ρ γ ι κ ό ς  π λ η θ υ σ μ ό ς… Πάλι ΟΓΑ… Α ν α σ φ ά λ ι σ τ ο ι  α γ ρ ό τ α ι… Σ α κ χ α ρ ό τ ε υ τ λ α… Κ α π ν ε ρ γ ά τ α ι… Άντε πάλι ΟΓΑ… Α φ α λ ά τ ω σ ι ς· -αυτό δεν πρέπει να ήταν ελληνική λέξη- κι άλλα τέτοια παράξενα: Ε σ π ε ρ ι δ ο ε ι δ ή, Ψ υ χ α ν θ ή… που εμένα πολύ μ’ άρεσε να τα λέω, όσο γίνεται καλύτερα κάθε φορά -Ο ι ν ο π α ρ α γ ω γ ο ί… Ε λ α ι ο τ ρ ι β ε ί ο ν…- και να μαθαίνω και τι σημαίνει καθένα απ’ αυτά· Ε κ κ ο κ ι σ τ ή ρ ι α   β ά ά μ μ β α κ ο ς… Σ η ρ ο τ ρ ο φ ί α… Σ π ο γ γ α λ ι ε ί α… Ι χ θ υ ά λ ε υ ρ ο ν…  (Και το αφαλάτωσις φαίνεται πως ήταν ελληνική λέξη τελικά· μάλλον εγώ το είχα πάρει στραβά). Κι όλο ΟΓΑ, συνέχεια ΟΓΑ, πάντα ΟΓΑ…

Αυτό το ΟΓΑ, δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω τι ακριβώς σήμαινε. Πρέπει πάντως να ήταν κάτι πολύ περίπλοκο και πολύ σοβαρό, αφού ο πατέρας και ο θείος όλο γι’ αυτό συζητούσαν· μέρες, βδομάδες, μήνες ολόκληρους. Και κλείνονταν στο γραφείο κι εργάζονταν συνεχώς, με τις ώρες, δυο τους. Κι εγώ τρύπωνα κάτω απ’ το μεγάλο τραπέζι με το τεράστιο στρογγυλό ποδάρι σαν πόδι ελέφαντα κι έβλεπα χωρίς να με βλέπουν ανάμεσα απ’ τα μακριά κρόσσια τού μεγάλου τραπεζομάντηλου που κρεμόταν γύρω-γύρω. Κι άκουγα που όλο μιλούσανε για ΟΓΑ, ΟΓΑ, ΟΓΑ… Για τον ΟΓΑ… Μάλιστα· ο ΟΓΑ. Ερχότανε καμιά φορά και ο κύριος Πολύβιος, που ήταν Υπουργός κι αυτός, και ήξερε όλους τους νόμους. Και ο κύριος Ξενοφών που ήταν οικονομολόγος: Για τον στήσουνε λέει στα πόδια του σωστά, τον ΟΓΑ και να μπορεί να περπατήσει όσο γίνεται καλύτερα.

Κι όταν έφευγαν όλοι, έμενε ο πατέρας μόνος και δούλευε συνέχεια, ώσπου βαριόμουν πια, κρυμμένος πίσω απ’ τα μακριά κρόσσια τού τραπεζομάντηλου, να τον βλέπω να δουλεύει ασταμάτητα, κι έφευγα κι εγώ. Κι αύριο πάλι τα ίδια, και ξανά τα ίδια. Κάθε μέρα τα ίδια· αμάν πια αυτός ο ΟΓΑ!

Και κάποια μέρα σήμανε γιορτή στο σπίτι κι ο πατέρας ήτανε πολύ χαρούμενος:  Έγινε λέει ο ΟΓΑ· πάει τέλειωσε, ψηφίστηκε. Μαζί με τον θείο και τον κύριο Πολύβιο, είχαν έρθει ο κύριος Κωστάκης και ο κύριος Παναγιώτης, που ήσαν κι αυτοί υπουργοί. Και κάθε τόσο παίρνανε τηλέφωνο και λέγανε· ‘Ναι κύριε Πρόεδρε, μάλιστα κύριε Πρόεδρε, όλα εντάξει κύριε Πρόεδρε!’ Και μπήκε μετά στο γραφείο και η μητέρα με έναν δίσκο και τους κέρασε ένα ποτήρι κρασί· ίσα-ίσα για να ευχηθούν. Πήρε τότε ένα ποτήρι ο κύριος Παναγιώτης -πήραν και οι άλλοι- και σηκώνοντάς το στράφηκε στον θείο: ‘Κωνσταντίνε εύγε! Η σημερινή μέρα είναι ιστορική: Με την άγρυπνη προσπάθειά σου και με τη διαρκή βοήθεια τού αδελφού σου τού Σπύρου ολοκληρώθηκε ένα πολύ σημαντικό νομοθέτημα, που παίρνει το δρόμο του για το καλό της πατρίδας. Να μας ζήσει!’ ‘Ζήτω ο ΟΓΑ!’ φώναξαν όλοι. Ο κύριος Παναγιώτης συνέχισε: ‘Και πρώτος Διοικητής τού ΟΓΑ· ως ο πλέον αρμόδιος και ο άνθρωπος που γνωρίζει εις βάθος όλα τα θέματα, και όλα τα τυχόν προβλήματα, θα είναι ο Σπύρος.’ ‘Ναι ναι, βεβαίως· ασφαλώς ο Σπύρος, προφανώς, εξυπακούεται· ποιος άλλος;’ Λέγανε όλοι, πίνοντας το κρασί τους, ευχόμενοι τώρα και στον πατέρα.

Και τότε ο θείος, κατακόκκινος απ’ το θυμό, έβγαλε μια τρομερή φωνή, που έτριξαν όλα τα τζάμια και κουνήθηκαν τα κρόσσια μπρος μου:

-Μα είσαστε με τα καλά σας; Τι μού λέτε τώρα; Ποιανού ιδέα ήταν αυτή και τη λέτε τώρα όλοι μαζί; Να διορίσω τον αδελφό μου!.. Με βάζετε να διορίσω εγώ ο ίδιος τον αδελφό μου; Είστε καλά; Αυτό είναι σκάνδαλο! Σας παρακαλώ· δεν γίνονται αυτά τα πράγματα: Θα βρούμε άλλον για Διοικητή. Ζήτω ο ΟΓΑ!

© Αθήνα 12 Ιουνίου 2019

alexadam48@hotmail.com

*   *   *

Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά, σκηνοθεσία, κλασική κιθάρα· συνεχίζοντας με Sociologie Politique στο Παρίσι. Υπήρξε ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος τής ‘Εταιρείας Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου’. (Μέλη: Κ. Κούν, Μ. Χατζιδάκις, Γ. Τσαρούχης, Δ. Χορν, Μ. Κακογιάννης, Ντ. Τσάτσου, Απ. Δοξιάδης, Θ. Αντωνίου κ.α.). Εργάστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων, ως γενικός γραμματέας και ως πρόεδρος των ‘Φίλων του Μουσείου’. Διετέλεσε γενικός γραμματέας τού δ.σ τού Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με την Ε.Ρ.Τ, το Γ΄ Πρόγρ., το Θέατρο Τέχνης, το Κ.Θ.Β.Ε, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου και Β. Αιγαίου, το Πελοπον. Λαογραφικό Ίδρυμα, το χοροθέατρο ‘Ροές’, το Φεστιβάλ Αθηνών, τo Υπ. Πολιτισμού, το Μέγαρο Μουσικής, το Ε.ΚΕ.ΒΙ, καθώς και Künstlerhaus Bethanien Berlin, Warsaw International Festival ’91, Norddeutscher Rundfunk Hamburg ’93, India National Academy of Letters, Indira Gandhi National Center for the Arts, Frankfurt International Book fair, Istanbul International Book fair, και Boğaziçi University Istanbul, όπου δίδαξε δις ως visiting Professor. Έργα του έχουν μεταφραστεί αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά. Η συλλογή διηγημάτων ‘Δώδεκα και ένα ψέματα’ (1η έκδ. ‘Ίκαρος’, 2η έκδ. ‘Άγρα’) παρουσιάστηκε, αγγλικά, στη National Academy of Letters, N. Delhi. Τα ‘Ψέματα πάλι’ (εκδ. Άγρα), στα γερμανικά, στην έκθεση βιβλίου τής Φραγκφούρτης το 2016. Το θεατρικό ‘Ο Σιμιγδαλένιος’ (12η έκδοση ‘Εστία’) έχει παιχτεί σχεδόν παντού στη χώρα, μα και (τουρκικά) στο Κρατικό Şehir Tiyatro τής Γείτονος, αλλά και (αγγλικά) στην Αυστραλία. Το θεατρικό του ‘οχιναιλέγοντας’ (εκδ. ‘Ίκαρος’) εξεδόθη και στα τουρκικά ‘hayirevet diyerek’ (‘Bence’ Kitap 2016), και μεταφράστηκε στα αγγλικά, ‘noyessaying’.

Αλεξία Κατσαβού

Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.