Το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου παρουσιάζει το εικαστικό έργο «Έσω σώμα» της Χαρούλας Νικολαΐδου και της Χριστίνας Παπαϊωάννου το Σάββατο 8 Ιουνίου στις 19:30, σε επιμέλεια του Ευθύμη Λαζόγκα (Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Paris I-Panthéon –
Sorbonne, Διδάσκων Ιστορίας της Τέχνης, ΑΣΚΤ, Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών).

Η έκθεση επιχειρεί να αναδείξει έναν γόνιμο εικαστικό διάλογο μεταξύ των δύο εικαστικών τόσο δια μέσω της προσωπικής τους σχέσης, μητέρας-κόρης όσο και από το γεγονός ότι οι δύο υπήρξαν απόφοιτες της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης και Αθήνας αντίστοιχα.
Από την αποδόμηση και την ανασύνθεση της φόρμας της Χ.Παπαϊωάννου έως την ενστικτώδη, χειρονομιακή ζωγραφική της Χ.Νικολαΐδου, αναπτύσσεται μία σχέση αντιθετική και παράλληλα αλληλοσυμπληρούμενη. Το έργο τους μπορεί να αποτιμηθεί ως
ένα υπαρξιακό πεδίο αγωνίας όπου συγκλίνουν και αντιμάχονται παράλληλα το σώμα και το πνεύμα, ο έρωτας κι η μοναξιά, προτάσσοντας εμφατικά την δίψα για ζωή, την ανάγκη για τον ποιητικό ρόλο της ζωγραφικής ως καθαρτική αξία μέσα από την ορμή της χειρονομίας.Η Χαρούλα Νικολαΐδου είναι αριστούχος απόφοιτη του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ το 2010, με καθηγητή τον Γιώργο Γκολφίνο. Η αφαίρεση και η διερεύνηση των προβλημάτων της φόρμας και η έκφραση συναισθημάτων μέσα των χρωμάτων και του σχεδίου είναι κύρια χαρακτηριστικά της δουλειάς της. Στο ενεργητικό της έχει ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό καθώς και πλήθος συμμετοχών σε ομαδικές εκθέσεις, με σημαντικότερες:

“Affordable Art”, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2019
Ομαδική έκθεση, Γκαλερί Τεχνοχώρος, Ιωάννινα, 2019.
“Serendipity” Συνεδριακό Κέντρο Τράπεζας Πειραιώς, Θεσσαλονίκη, 2018.
“Stirring Moments” ατομική έκθεση, Spyral Gallery & Mykonos Blu Exclusive Resort, 2016.
“Dare to Dream”, Έκθεση στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, Θεσσαλονίκη 2015.
“La Rue des Belles Filles”, ατομική έκθεση, Nest Galleries, Γενεύη, 2014.
Ομαδική έκθεση, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2010.
5η Biennale της Σχολής Καλών Τεχνών, Αθήνα, 2008
Η Χριστίνα Παπαϊωάννου, είναι απόφοιτη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, από το Στ’/Β’ Εργαστήριο ζωγραφικής με καθηγητές τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και τον Γ. Χαρβαλιά, το έτος 2014. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις με σημαντικότερες τις:

“Affordable Art”, Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2019
“Lush Art in Austere Times”, Is Not Gallery, Λευκωσία, 2019.
“Mικρά Ζωγραφικά Έργα, Εικαστικός Κύκλος Sianti, 2018.
3η Art Thessaloniki Contemporary Art Fair, Εικαστικός Κύκλος Sianti, 2018
“Art 19”, Γκαλερί Τεχνοχώρος, Ιωάννινα, 2018.
“Serendipity” Συνεδριακό Κέντρο Τράπεζας Πειραιώς, Θεσσαλονίκη, 2018.
“Dare to Dream”, Έκθεση στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, Θεσσαλονίκη 2015.
Το 2017 η δουλειά της δημοσιεύτηκε στο διεθνές περιοδικό τέχνης ArtMaze Magazine, Late Summer Issue #4. Συνεργάζεται με την γκαλερί Εικαστικός Κύκλος Sianti, Αθήνα.

Εγκαίνια: Σάββατο 8 Ιουνίου, 19:30
Διεύθυνση: Νυμφών 3, Ηράκλειο, Κρήτη
Ωράριο: 17:00 – 21:00 Δευτέρα έως Παρασκευή

Σε περίπτωση που επιθυμούν ομάδες να επισκεφτούν σε διαφορετικό ωράριο την έκθεση θα πρέπει να συνεννοηθούν τηλεφωνικά στο 2810 226683 τις ώρες λειτουργίας αποκλειστικά και μόνον.
Η έκθεση θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή 28 Ιουνίου.
Χορηγός Επικοινωνίας Kroma Magazine

Έσω Σώμα

 

«Κατά βάθος ο ποιητής έχει ένα θέμα: το ζωντανό του σώμα» Γιώργος Σεφέρης, ποιητής

Μέσω της αποδόμησης της φόρμας, του αποσπάσματος και της ενασχόλησης με την έννοια του θραυσματικού σώματος, γεννάται ένα είδος κοσμικού κολάζ, μίας κοσμικής συνεκδοχής όπου συμπυκνώνεται το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης, με την έννοια της ανικανότητας του ανθρώπου να εντοπίσει, να «αποκαταστήσει» τον αρχικό, τον αυθεντικό λόγο της ύπαρξής του, να ανακαλύψει το κρυμμένο νόημά της. Συνεπώς, καλλιεργείται η ανάπτυξη των εικασιών, γεγονός που αναδεικνύει το εξής παράδοξο: αφενός μοιάζει με ένα είδος αιχμαλωσίας, που μαρτυρά την ύπαρξη των ορίων και φραγμών στην ανθρώπινη γνώση, αφετέρου όμως η έλλειψη αυτή λειτουργεί σαν έναυσμα για την άρση των ορίων, καθώς προσδίδουν τη δυνατότητα δημιουργίας διαρκώς νέων κειμένων, μιας ανεξάντλητης δημιουργικής δραστηριότητας: το «Αντικείμενο της Φαντασίας», το «Ανορίοτο».

Στο ζωγραφικό κόσμο της Χαρούλας Νικολαΐδου και της Χριστίνας Παπαϊωάννου εξυμνείται ο ερωτισμός, η εσωτερικότητα και η έκσταση της ύπαρξης. Σύμφωνα με τον Nancy, η σκηνή περιγράφεται επαρκώς με τους όρους του σώματος: «Το σώμα είναι μια σκηνή. Ένα νόημα εν δράσει.», το οποίο μας οδηγεί στη σκέψη ότι το εν δράσει νόημα του σώματος είναι σκηνή ενός δράματος, όπου αυτό που διαδραματίζεται είναι η εκτατικότητα και η εκστατικότητα του «είναι». Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να μιλήσουμε για το «Σώμα – Σκηνή», το σώμα ως αρχέγονη και στοιχειώδη (αν όχι Αρχετυπική) σκηνή.

Στο ζωγραφικό κόσμο της Χριστίνας Παπαϊωάννου διακρίνουμε την αποδόμηση των σωμάτων και των μορφών: decollage – κομμάτιασμα – αποκόλληση – τομή – μετατόπιση = σπάραγμα, κίνηση – χρόνος, διάλυση, ροή και επανασύνθεση. Η εικαστική επιφάνεια μετατρέπεται σε ένα είδος άτλαντα όπου κάθε στιγμιότυπο μπορεί να αναγνωσθεί ως αυτόνομη αφήγηση, αποτελώντας ταυτοχρόνως κομμάτι μιας ολοκληρωμένης δομής. Βρισκόμαστε στην περιφέρεια και στο κέντρο την ίδια στιγμή.

Οι χρωματικές αντιθέσεις άλλοτε έντονες και αντιθετικές κι άλλοτε παλ και παστέλ, με τη δροσιά και τη φρεσκάδα μιας πολύ σύγχρονης αντίληψης για την ιδέα την ζωγραφικής, εκπέμπει μια μουσική η οποία δικαιούται να ανήκει μόνο στο μέλλον, αφού η ζωγραφική δεν έχει τελειώσει ακόμα και δεν θα τελειώσει ποτέ. Όπως λέει και ο Δ.Δημητριάδης: “Ό, τι αναζητά το τέλος του δεν το βρίσκει παρά μόνο εκεί που το έχασε. Στην Αρχή του.»

Η ζωγραφική της Χαρούλας Νικολαΐδου, χειρονομιακή και ενστικτώδης, καταγράφεται με άμεσο τρόπο, κινούμενη σε έναν άξονα καθαρά προσωπικό και βιωματικό όπου το αντιληπτικό στοιχείο παίζει καθοριστικό ρόλο. Η λυρικότητα των γραμμών της κυκλώνουν σε συνεχείς δίνες τα παλλόμενα σώματα. Οι επιστρωματώσεις των γραφών εναλλάσσονται σε φρενίτιδα προσπαθώντας να καθηλώσουν το κινούμενο. Επικαλύπτονται και επαναλαμβάνονται σε ένα είδος αυτόματου σχεδιασμού. Με αυτόν τον τρόπο εισχωρεί στο έργο της η έννοια του χρόνου. Κάθε γραμμή, κάθε κίνηση κι ένας χρόνος, μια ιστορική μαρτυρία της πράξης της = παλίμψηστο.

Πως όμως συμβιβάζεται το σχέδιο και ο αυτοσχεδιασμός? Σύμφωνα με τον Γ.Π. Πεφάνη, ένα αυτοσχεδιαστικό ενέργημα αποκλείει την ύπαρξη ενός σχεδίου που το καθοδηγεί, ενώ το σχέδιο συνεπάγεται την ελαχιστοποίηση πιθανών αυτοσχεδιαστικών κινήσεων. Μήπως όμως η συνέχεια του σχεδίου μπορεί να συγκοπεί από από την τομή ενός αυτοσχεδιασμού? Μήπως τελικά κάθε σχέδιο, δηλαδή συνεκτική χρονικότητα και συντεταγμένη δράση, προϋποθέτει την α-συνέχεια, την τομή και το ρήγμα? Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των παλλόμενων μορφών και του κενού χώρου είναι αντιθετική και αλληλοσυμπληρούμενη την ίδια στιγμή. Η οπτική του χώρου της Χ. Νικολαΐδου εκφράζει την έννοια της σιωπής, θυμίζοντας τα μεταφυσικά τοπία του Ντεκίρικο.

Το έργο των δύο εικαστικών μπορεί να αποτιμηθεί ως ένα υπαρξιακό πεδίο αγωνίας όπου συγκλίνουν και αντιμάχονται παράλληλα το σώμα και το πνεύμα, ο έρωτας κι η μοναξιά, προτάσσοντας εμφατικά την δίψα για ζωή, την ανάγκη για τον ποιητικό ρόλο της ζωγραφικής ως καθαρτική αξία μέσα από την ορμή της χειρονομίας.

 

Επιμέλεια Ευθύμης Λαζόγκας (Πανεπιστήμιο της Σορβόννης – Paris I-Panthéon – Διδάσκων Ιστορίας της Τέχνης, ΑΣΚΤ, Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών, επιμελητής εκθέσεων).

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ