“Η απειλή των Κόουζ” του Δημήτρη Λαλούμη, σε σκηνοθεσία: Βασίλη Παπαδημητρίου
θα σώσουμε τη γη μας, μπορούμε!”
Ο Δημήτρης Λαλούμης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, συγγραφέας και μουσικός και ο Βασίλης Παπαδημητρίου, ηθοποιός και σκηνοθέτης, σας προσκαλούν σε ένα οικολογικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους.
Η παράσταση με τίτλο «Η Απειλή των Κόουζ», έχει στόχο να συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση των νεαρών μαθητών στα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής, της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, της ανακύκλωσης, του φαινομένου του θερμοκηπίου, της αποψίλωσης των δασών, της τεχνολαγνείας και της απληστίας, μιλώντας για αυτά μέσω του θεάτρου, της μουσικής, και των χαρακτήρων του έργου που προβληματίζονται, διαμορφώνουν γνώμη μέσα από τη γνώση, εξελίσσονται, τραγουδούν, παθαίνουν και μαθαίνουν!
Μπορούμε επίσης, εάν επιθυμείτε, να παρουσιάσουμε την παράσταση σε ένα από θέατρα της Αθήνας με τα οποία συνεργαζόμαστε, ή στο θέατρο του Πανεπιστημίου Δ. Αττικής (ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, 500 θέσεων, με εργονομικά καθίσματα, αμφιθεατρικό, φιλικό σε ΑμεΑ, σε ασφαλή χώρο μακριά από αυτοκινητόδρομους).
Η παράσταση έχει σχεδιαστεί ώστε να μπορεί να επισκέπτεται τα Σχολεία, μεταφέροντας μαζί της πλούσια σκηνικά, άρτια ηχητική κάλυψη, πληθώρα κοστουμιών, όλο τον ενθουσιασμό των συντελεστών και την πίστη τους στην αρωγή της παράλληλης μορφής παιδείας, το θέατρο.
|
|
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
