Υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να κρυφτούν εδώ, δεν υπάρχει κανένα νέο αυτή τη στιγμή, τα βότσαλα δεν λένε κανένα νέο, η θάλασσα δεν λέει κανένα νέο, ο ήλιος δεν έχει κανένα νέο, το μοναδικό δέντρο κάνει λίγη σκιά.
Υπάρχουν άνθρωποι άλλων εποχών και θα μείνουν στη σκιά όσο αντέξουν, δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, δεν θέλουν να μάθουν κανένα νέο, αν γυρίσουν πίσω θα γίνουν στήλες άλατος, οκτάστηλα με ειδήσεις, αν γυρίσουν πίσω, θα τους καταπιει αυτή η στιγμή, θα προσχωρήσουν και πάλι σε αυτή την ανύπαρκτη στιγμή στην οποία ζούσαν μέχρι τώρα, σ’ αυτό το τώρα που τους έκανε να φύγουν από τον ανύπαρκτο κόσμο όπου το μοναδικό αληθινό νέο είναι ότι κανείς δεν αρέσει πια σε κανέναν.
(Εκδόσεις της Εστίας)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
