Μεταμορφωνόμαστε σχεδόν ερήμην μας σε αναζητητές νέων ηδονών, ενοικιαστές σωμάτων χωρίς καμία πρόθεση να παραχωρήσουμε στον Άλλο κάτι από τον εαυτό μας.
(…)
Τι συμβαίνει λοιπόν στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας; Προφανώς εντείνεται το φαινόμενο της «ρευστής αγάπης», για την οποία είχε μιλήσει πριν από χρόνια ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Το κυρίαρχο μοντέλο ανθρώπου είναι το «άτομο χωρίς μόνιμους ανθεκτικούς δεσμούς», που μετακινείται με ευκολία από σχέση σε σχέση με την ψευδαίσθηση πως η επόμενη θα είναι πιο λειτουργική, δίχως ωστόσο να καταβάλλει μια βαθιά προσπάθεια να επιδιορθώσει όλα εκείνα που κατέστησαν την προηγούμενη μη λειτουργική.
Ο «άνθρωπος χωρίς δεσμούς» -που περιγράφει ο Πολωνός στοχαστής- δεν αναγνωρίζει, ούτε αποδέχεται εύκολα την ετερότητα του Άλλου, αρκείται στην προσωρινότητα των συναισθημάτων, δημιουργεί χαλαρούς δεσμούς που λύνονται εύκολα, αποφεύγοντας την πραγματική σύνδεση, την πραγματική χαρά, τον πραγματικό πόνο.
Η αναζήτηση νέων αντικειμένων, καινούργιων συντρόφων και νέων αισθήσεων γίνεται επιτακτική στο πλαίσιο ενός άκρατου καπιταλισμού, όπου οι άνθρωποι δεν δεσμεύονται για να μη χάσουν την επόμενη ευκαιρία ή για να μη ρισκάρουν το ενδεχόμενο οδύνης που εμπεριέχει ένας πραγματικός έρωτας, όπως έχει σημειώσει και ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού.
Μεταμορφωνόμαστε σχεδόν ερήμην μας σε αναζητητές νέων ηδονών, ενοικιαστές σωμάτων χωρίς καμία πρόθεση να παραχωρήσουμε στον Άλλο κάτι από τον εαυτό μας. Ιδίως στις νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, όπου το «πολλαπλό» εκθρονίζει με μεγάλη ευκολία το «ένα».
(…)
Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν, από τη μία, διευκολύνει την έκφραση διαφορετικών ταυτοτήτων και εναλλακτικών τρόπων ύπαρξης και κατασκευής του εαυτού και πώς, από την άλλη, παίζουν επιβαρυντικό ρόλο στην καλλιέργεια παθολογιών, όπως ο ναρκισσισμός, η εμμονή αυτοπροβολής, η ψηφιακή εξάρτηση και η εμπορευματοποίηση του συναισθήματος. Ταυτόχρονα μελετά πώς η διαπλοκή της πραγματικότητας, του εικονικού και της φαντασίας, δημιουργεί πολύπλοκες ψυχολογικές και διαπροσωπικές καταστάσεις και εμπλοκές.
(…)
Ο μετανεωτερικός άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει μεγαλύτερες δυσκολίες από ποτέ για να πετύχει τη συνένωση του κόσμου του με τον Άλλο καθώς ο έρωτας είναι πιο εύθραυστος στα χρόνια της ψηφιακής διασύνδεσης. Οι άνθρωποι όμως δεν είμαστε αντικείμενα προς κατανάλωση και όσο αντικειμενικοποιούμαστε εξαιτίας των καιρών και των δικτύων… θα αποχαιρετάμε τη μοναδική δυνατότητα να έχει αμοιβαιότητα η σχέση μας με τον κόσμο, μέσα από μια πραγματική συνάντηση με τον Άλλο.
Η αγάπη δεν είναι προϊόν. Ούτε μόνο διασκέδαση καθώς εμπεριέχει συγκρούσεις και οδύνες. Δεν εντείνει όμως το υπαρξιακό μας κενό και δεν πολλαπλασιάζει τη μοναξιά μας. Αντιθέτως το μοίρασμα της πραγματικής ερωτικής αγάπης μάς επιφυλάσσει μια βαθιά χαρά που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία απόλαυση των ταχέων ερώτων…
*Ρευστός έρωτας στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας, Δήμητρα Αθανασοπούλου
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
