Σταμάτης Χατζηευσταθίου
“Η έμπνευση έχει μέσα της στοιχεία καρμικά – μεταφυσικά. Βρίσκεται εκεί για να σε λυτρώσει από κάτι που πολλές φορές ούτε εσύ το γνωρίζεις. Γι’ αυτό την θεωρώ ευλογία..”
Ακούγοντας κάποιος την φωνή του Σταμάτη Χατζηευσταθίου αισθάνεται πως έρχεται κατευθείαν από την καρδιά του. Οι στίχοι και οι μελωδίες του παντρεύονται πάντοτε σε μια εξαιρετική σύνθεση που μας ταξιδεύει μέσα μας αλλά ταυτόχρονα μας δίνει και εικόνες για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ο Σταμάτης γράφει και τραγουδάει, αφουγκράζεται το κοινό, λαμβάνει την ενέργειά του και του επιστρέφει πίσω δημιουργίες που ξυπνούν συναισθήματα. Εμείς του ευχόμαστε να συνεχίσει να είναι δημιουργικός και να σιγοτραγουδάμε μαζί του…
Συνέντευξη στην Αλεξία Κατσαβού.
Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη μουσική; Το μεγάλο Γιατί απαντήθηκε μέσα σας;
Δεν ξέρω ποια δύναμη σε οδηγεί να εκφραστείς με ήχους. Προφανώς κάποιο επικοινωνιακό έλλειμμα της εφηβείας μου. Δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Το αντίθετο. Κανένας στο σπίτι που μεγάλωσα δεν είχε κάποια ενασχόληση ή ακόμη και αξιοσημείωτη αγάπη για τη μουσική. Το γιατί ασχολήθηκα εγώ είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω λογικά. Για να είμαι ειλικρινής δεν αναρρωτήθηκα ποτέ. Είναι σαν να προσπαθείς να εκλογικεύσεις την αναπνοή σου.
Τι ενεργοποιεί την έμπνευσή σας και τι κρατά ζωντανή την επιθυμία σας να συνεχίζετε να δημιουργείτε τραγούδια;
Η έμπνευση έχει μέσα της στοιχεία καρμικά – μεταφυσικά. Βρίσκεται εκεί για να σε λυτρώσει από κάτι που πολλές φορές ούτε εσύ το γνωρίζεις. Γι’ αυτό την θεωρώ ευλογία. Η έμπνευση στην ουσία είναι επεξήγηση… Αυτό από μόνο του είναι και το φάρμακο που έχω ανάγκη.
Από που έρχονται οι λέξεις σας και που πηγαίνουν; Με τι όχημα οδηγούνται στον προορισμό τους;
Οι λέξεις που χρησιμοποιώ είναι οι λέξεις που περιγράφουν όσα έχω μέσα μου. Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ. Άλλοτε λόγια τρυφερά κι άλλοτε βρισιές, άλλοτε διαμαρτυρία κι άλλοτε προσευχή. Μου αρέσουν τα βιωματικά τραγούδια. Γι’ αυτό μου αρέσουν πολύ οι τραγουδοποιοί , ο ποιητικός λόγος αλλά τον θυσιάζω μπροστά στο ένστικτό μου.
Σε κάθε νέο τραγούδι που γράφετε, ψάχνετε μέσα του κομμάτια του εαυτού σας ώστε να το ερμηνεύσετε; Είναι σημαντικό να βρίσκετε κοινά συναισθήματα και σκέψεις;
Δεν βρίσκω. Με βρίσκουν. Και ό, τι γράφω είναι κομμάτι μου. Οτιδήποτε άλλο το απεχθάνομαι. Άλλοι το λένε έκθεση, εγώ το λέω εξομολόγηση. Τα συναισθήματα έχουν την ιδιότητα να μην αποκωδικοποιούνται αμέσως. Ενώ ζεις έναν θυμό, δεν είναι απαραίτητο να γράψεις ένα θυμωμένο τραγούδι. Η ώρα της γέννας δεν εξαρτάται από εσένα. Είναι όμως εσύ…
Όταν πια το τραγούδι φεύγει από εσάς και το δίνετε στον κόσμο, βρίσκει τότε τη λύτρωσή του;
Δεν ξέρω για το καημένο, ελπίζω ναι… Εγώ πάντως την βρίσκω. Όταν φεύγει το τραγούδι από επάνω μου, είναι αργά για να το χαϊδέψεις και να το ξανασυναντήσεις. Ήδη έγινε τραγούδι κάποιου άλλου…
Εάν επιλέγατε ανάμεσα στον ρόλο του δημιουργού και του ερμηνευτή, ποιος θα ήταν αυτός; Τι σας γεμίζει περισσότερο;
Θα διάλεγα την ένταση του ερμηνευτή και την κάψα του δημιουργού. Όταν τραγουδάω δεν ξέρω που βρίσκομαι ούτε ποιός είναι κάτω. Αυτό είναι το ναρκωτικό μου. Όταν γράφω και είμαι κοντά στο να γεννηθεί κάτι είναι σαν να γιατρεύομαι από βαριά αρρώστεια. Ποιο να διαλέξεις;
Πως μεταμορφώνει η μουσική μια λύπη; Μπορούν τελικά οι λέξεις να ντύσουν τα συναισθήματα και να γίνουν στίχοι μιας μελωδίας; Πόσο επίπονη είναι η διαδικασία της σύνθεσης;
Τίποτα δεν μεταμορφώνει μια λύπη εκτός από την λύση του προβλήματος. Η μουσική την στολίζει, την συντροφεύει ή την αναδυκνύει. Είναι ασπιρίνη.
Η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε, κλονίζει την Τέχνη ή εντείνει την αναγκαιότητά της περισσότερο από ποτέ; Μπορούν τελικά όλοι να εισπράξουν την μαγεία της μουσικής και να αφεθούν σε αυτή;
Η Τέχνη πάντα έχει χώρο. Και πάντα πρέπει να βρίσκει χώρο. Ουσιαστικά γεννιέται σε αντίξοες, πάντα, συνθήκες. Όμως, η κρίση και κυρίως η οικονομική όχι… Δυστυχώς χρειάζονται χρήματα για κάθε τι που θέλεις να παρουσιάσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα και το βλέπουμε δυστυχώς να εντείνεται όσο περνούν τα χρόνια. Τώρα για την κοινωνική κρίση, η Τέχνη είναι σαν ένα βιβλίο. Μην περιμένεις να σου βγάλει πράγματα που δεν υπάρχουν μέσα σου.
Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό που επιθυμείτε να διαθέτουν οι άνθρωποι που συνεργάζεστε μαζί τους;
Να θέλω να υπάρχω μαζί τους και εκτός συνεργασίας. Αυτό είναι το μόνο χαρακτηριστικό που επιδιώκω.
Ποια είναι για εσάς τα σπουδαία πράγματα σε αυτή τη ζωή;
Γαλήνη… μόνο. Θέλω κάποια στιγμή να γαληνέψω μεγαλώνοντας και να αποδεχθώ τα όρια.
Με τι υλικά, πιστεύετε, πως είστε φτιαγμένος;
Με εύκαμπτα και αναντικατάστατα.
Κάνοντας έναν απολογισμό της, μέχρι τώρα, πορείας σας, ποια είναι τα σημαντικότερα εφόδια που κουβαλάτε σε όλη αυτή την διαδρομή; Τι αφήσατε πίσω και τι βρήκατε στον δρόμο; Τι είναι αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο και ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος που εισπράττετε;
Έχω πάρει πολλά δώρα από πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Το πρώτο που βγάζω από τις αποσκευές μου είναι να είμαι ο εαυτός μου και να αποδεχθώ ότι δεν πρέπει να επιδιώκω να αρέσω σε όλους. Πίσω δεν έχω αφήσει τίποτα… Όλα τα κουβαλάω σαν προίκα… Φίλοι, λόγια, εικόνες. Αυτός ειμαι και με αυτούς είμαι. Έχω μόνο κέρδη. Ακόμη και η λύπη μιας αποτυχίας είναι το τέλος μια ημέρας. Πάντοτε θα περιμένω να ξημερώσει…
Πως σας βρίσκει καλλιτεχνικά αυτή η στιγμή; Πείτε μας δυο λόγια.
Έχοντας τελειώσει την μελοποίηση Φιλλελήνων ποιητών που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής. Βρίσκομαι στο στούντιο για να γράφω τραγούδια. Παράλληλα κάνω συναυλίες και σχεδιάζω τις επόμενες.
Τι επιθυμείτε για την καλλιτεχνική σας συνέχεια; Τι αποτελεί ένα μεγάλο σας όνειρο;
Θα ήθελα να έγραφα τραγούδια για τραγουδιστές που δεν ζουν πια δυστυχώς… Ξέρω ότι δεν ρωτήσατε αυτό αλλά θα ήθελα πολύ να είχα αυτή την ευκαιρία.
Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιους αγαπημένους σας στίχους για τους αναγνώστες του περιοδικού μας…
«Είναι οι άνθρωποι αγρίμια δειλά,
Μες στις σπηλιές τους σωπαίνουν
Όταν πιστεύουν, υψώνουν γροθιά
Και όταν ξεχνούν, ζητιανεύουν
Είναι οι μέρες μικρές αστραπές,
Σε μια αναπνοή σου χωράνε
Άλλος το φως τους ταράζει φυγές
Και άλλος φυσάει και σκορπάνε
Να μου γελάς, να με ζητάς
Να ‘σαι η ανάσα μου η πρώτη, η μεγάλη
Να μ’ ακουμπάς, να με πετάς,
Το ταξιδιού μου να είσαι η ζάλη
Είναι τα γέλια μας αναλαμπές,
Αστράφτουν με περηφάνια
Κι όταν η νύχτα μας τα κυνηγά,
Ανάβουνε σαν πυροφάνια
Είναι τα χρόνια μου μαύρο κρασί,
Που πότισα να το δωρίσω
Μα όταν έσταξε πάνω στη γη,
Δεν τόλμησα να το μυρίσω».
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
