DUETS: «Τα φεγγάρια της βροχής»
γράφει η Μαρία Πανούτσου
23/05/2019 –
Tα πουλιά
το βράδυ με κοιτούν
μεσ’ απ’ τις διόπτρες
των παραμυθιών
να δουν
μήπως ημέρεψα.
Σ.Ε
Σήμερα στα Duets
Σταύρος Ελευθερίου – Ποίηση
Μαρία Πανούτσου – Ποίηση
Εικόνα- Κωνσταντίνος Παρθένης
Duets
Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο
Συνύπαρξη δυο ανθρώπων είναι δύσκολη. Ίσως η συνύπαρξη στο παιχνίδι, να γίνεται ευκολότερη. Η ιδέα των Duets ‘Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο’ μου γεννήθηκε όταν μια μέρα, σε ένα σχέδιο φίλου, θέλησα να ‘ απαντήσω’ με ένα ποίημα και έτσι άρχισα να βλέπω σχέδια, φωτογραφίες, και μικρά κείμενα ως αφορμή, ως μια ηχώ, μιας σκέψη, μιας αίσθηση, του ‘ άλλου ’ ένα παιχνίδι σχέσης, με όσο γίνεται περισσότερη αθωότητα. Μια αθωότητα που κουβαλά την πονηριά του παιχνιδιού. Επιθυμητή συνύπαρξη στα Duets με υλικό που δημιουργείται ακριβώς για την συνεργασία αυτή
Τα κείμενα που θα παρουσιάζονται και το υλικό, επιδιώκουμε το μεγαλύτερο μέρος να είναι πρωτοεμφανιζόμενο στην στήλη αυτή, μια και το παιχνίδι ζητά ακριβώς, μια άμεση και στο παρόν δημιουργία και συνεργασία, δύο ανθρώπων.
Μαρία Πανούτσου
—
Σταύρος Ελευθερίου
Δύο εγώ, συνθέτουν και αναδέχονται το Εσύ, καθένα από τη μεριά του.
—
Όταν κλείνω τα μάτια μου, στο απέναντι δάσος ένα πουλί τραγουδά περίεργα χτυπώντας τα αλατένια δόντια του· τα ατάλαντα δέντρα ανασαίνουν με δύναμη την ερημιά και την πανουργία του τραγουδιού του Απ΄τα σπασμένα βορινά παράθυρα του όμως παρακολουθώ τους χορούς των νεκρών που διαγωνίζονται αδιαφορώντας για τη νέα τους τάξη, επιδοκιμάζουν με σκοπούς μυστικούς τη συνέχεια της λύπης μας που μνημονεύει την αποδημία και το παιδομάζωμα στην Ερζερούμ αλλά και την επανάσταση των γενίτσαρων στην Πόλη και στην Αδιανούπολη
—
Τα φύλλα πίσω απ΄τα βλέφαρα σκεπάζουνε τον ύπνο, σκεπάζουνε και την καρδιά πριν απ΄το θάνατο πριν απ΄το δείπνο, και το ξημέρωμα μες στη βροχή και μες στον έρωτα κανείς δεν ήξερε αν θα σωθούμε πόσο θα ξεδιψάσουμε πόσα θα μοιραστούμε, πόσα θα πάρει η ψυχή και πόσα ο θάνατος, ποτάμια, δέντρα και κορμιά πριν μαραθούνε
Το μυστικό μας έγινε βορά στην κατανάλωση και στην ασύρματη αργολογία, που φτάνει στ΄αυτιά των άχραντων και άχρηστων μέσα απ΄τα ακουστικά της βαρηκοΐας μας
Περιμένω το αφαλατωμένο δάκρυ σου να πλύνω τα φτέρα των πουλιών να πλύνω…<<μη μόναν όψιν>> τα χημικά απόβλητα του ηνίοχου τις σκέψεις των καταπατητών, το εμπλουτισμένο ουράνιο απ΄τον ουρανό της Γιουγκοσλαβίας να πλύνω τα αγάλματα και το αμάλγαμα των συνεπειών της ιστορίας τη λύδια λίθο τα μήλα των εσπερίδων να καθαρίσω τον υδροχόο από τον υδράργυρο, την επιείκεια και την ανοχή από την αυταπάτη
—
Κοιτάζω τα μάτια σου και βλέπω ότι έχεις μέσα βαφτίζεται ένα λουλούδι ένα ποίημα που βυθίζει τα πρόσωπα στις φωνές με τις αντιστοιχίες και τις αντιστίξεις τους, φωνές από ελλείψεις άγονες με τις εντάσεις τους, φωνές από μυθικές θάλασσες έντονες εκστρατείες βέβαιες συνθήκες φαρμακείας ακεραιωμένες σε διασταυρώσεις κάκτων, πόών και κρίσεων που σπεύδουν να υπηρετήσουν το σκοτάδι με υποκρισία
Ο φόβος της αρπαγής μας συνέχει αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις γι΄αυτό δεν μάθαμε ποτέ να πετάμε στον έρωτα όμως γινόμαστε σύμφωνα και φωνήεντα, για να εκφρασθούμε και να αντισταθούμε, άραγε σε ποιόν;
—
Μαρία Πανούτσου
Ενυπάρχω εν τη ύλη της σαφήνειας
και υπάρχω για να μαρτυρήσω.
Ένα δένδρο μακριά σ’ ένα φόντο δειλινού πάλλεται.
Τι θαυμαστό! Τι θαυμάσιο! Γύρω του αέρας
και κάπου μακριά
κάτι ευθείες από δένδρα και χρώματα του κόσμου.
Περπατώ στην λεωφόρο, γεμάτος αισιοδοξία
και μέθη για σένα που τυρρανικά υπακούεις
στην κλαυθμυρή γρηγοράδα του λόγου μου.
Το πρωί δεν προλαμβάνω
το ξύπνημά σου και τώρα που το φέρνω εικόνα
λίγο μένει η γεύση από το περπάτημά σου
και η οσμή του χώρου – μυρωδιά γιασεμιού.
Είναι καλύτερα που έφυγες τότε.
Θυμάμαι την ώρα και το σκηνικό αυτής της ώρας
που ντυμένη σ’ ένα πράσινο παλτό
άθλιο και αξιοπρεπές μαζί
με κοιτούσες και έκλαιγες.
Πώς είναι δυνατόν να κλαίνε οι άνθρωποι από ασχήμια!
Πάντα λέω ότι το σπίτι το ισόγειο
είναι αιτία και αιτιατόν
πολλών καταστροφών στην πόλη.
Υπαινιγμός για κάτι που φαίνεται εύκολο
και όμως δεν είναι παρά η δυσκολία στο να
υπάρχω εν τη ύλη της σαφήνειας.
Κρυφακούω.
Λίμνες γαλάζιες και γκρι
και άσπρες και μπλε
και καφέ και κόκκινες και λιλά.
Να περπατάς πάνω στα χρώματα
και να λυγίζεις το κορμί
στο ρυθμό του αέρα που κατρακυλά.
Να πιτσιλάς τις όχθες της περιφέρειας, χτιστής από τις ανάγκες
μιας ζωής που θόλωσε πριν φύγει για μακρινό ξεκάθαρο παιχνίδι.
Στη χωματένια οσμή τα καλέσματα, να προσκυνάς και να ελπίζεις.
Η τρέλα θα μείνει μακριά μου γιατί πολύ αγάπησα την πύρινη
ζώνη στη μέση σου και τα λουλούδια χωμένα στον κόρφο σου
και τις ρόγες …
ανεβασμένες μέχρι το στόμα το αρσενικό, μέχρι το ποτήρι.
Θα πιεις στην υγειά μου και όλα θα ξαναρχίσουν από το μηδέν
σαν ένα καινούργιο μυρωδάτο τετράδιο με καθαρές γραμμές.
—
Κριτική του εαυτού σου κάνεις, τί κοιτάς εμένα;
Δεν ανηφορίζω πλαγιές
σπαρμένες με δρεπανιστά στάχυα
ούτε πέλαγος μανιασμένο.
Τη φύση να φοβούμαι πιότερο από τις φοβερές ανθρωποφαγίες
που έχεις σκοπό να δικαιολογήσεις.
Δεν φοβάμαι παρά τα μάτια μου που αξεπέραστα τρελά
με καθηλώνουν σε πεδιάδες γεμάτες έντομα
που λυσσαλέα διαγράφουν την εξωτερική κατάσταση
που επηρεάζει ωσάν περίγυρος
την εσωτερική μου ευδαιμονία.
—
Δεν θέλω να μείνω με τις ευλογίες της απαντημένης ερώτησης
και της φιλολογίας την πίστη.
Την ανάταση της ζωής μυρίζομαι και με μπερδεύουν οι ήχοι.
Γυμνοί επαναστατούν και τον απαγορευμένο καρπό μασουλάνε.
Δεν θα μου κλείσεις τις κουρτίνες.
Οι Καρυάτιδες μου μίλησαν εχτές κουρασμένες
και με την ρόμπα ανοιχτή, λυπημένες και ανικανοποίητες.
—
Κρεολή γεννήθηκε στην βάρκα
με τις σκυμμένες γριές ν’ αγναντεύουν
τρεμούλιαζε το φώς στον κρυμμένο ουρανό
που θεαματικά ανείπωτος και ακίνητος
περίμενε, ξερή όχθη με σβησμένα λουλούδια, την αλλαγή
και λιγνά κουνούσε τα λιγοστά σύννεφα, νεφέλη εκείνης της νύχτας
Πιο κάτω χέρια απλωμένα καλούσαν την αγαπημένη λαοπλάνα βροχή
να ξεπλύνει την αλμύρα από τα χείλη του παιδιού, χείλη τσαμπιά.
Το φώς είθε να ’μενε και να στόλιζε μ’ αμφιβολίες την σκοτεινή σκέψη.
Κανείς δεν μίλησε για πορεία και λατρείες και για άλλα κοσμικά
μόνο οι γριές μακριά μα δεν φτάνανε στ’ αυτιά μας οι φωνές τους
και μπορετό δεν ήταν να φαντασθείς τους ήχους.
Έφταιγε η έλλειψη άσκησης και το θλιμμένο ύφος
που κρατά την ζωή μακριά;
Μη μιλάτε άλλο οι δικοί μας άνθρωποι κι’ ας φωνασκούν λέξεις φαρμακερές είναι ωραίοι.
Η λύπη πέρασε ξυστά στα παράθυρά τους και άφησε ίχνη.
Πανιά διάφορα μαζεύτηκαν, όγκος μεγάλος
και σκέπασε το δέρμα το γλυκό
και αυτό πλάγιαζε με πίστη ή με χωρίς πίστη διόλου
δεν μπορώ ν’ αποφασίσω τί, σατραπικά θα ’λεγα,
στην ξένη αγκαλιά
και την ευωδιά του αέρα ρουφούσε μ’ ανοιχτά ρουθούνια
Τα μαλλιά μύριζαν πιο πολύ από την μυρωδιά της ώρας ολάκερης
και έγινε σιωπή.
—
Τα ποιήματα του Σταύρου Ελευθερίου είναι από την συλλογή ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ εκδ. Γαβριηλίδης 2006
Βιογραφικά
Σταύρος Ελευθερίου
Ο Σταύρος Ελευθερίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως δικηγόρος.
Κωνσταντίνος Παρθένης
https://el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Παρθένης
Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο: Σύλληψη, έρευνα, οργάνωση και εκτέλεση: Μαρία Πανούτσου.
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού.
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
