Ετικέτα: Γιάννης Κοντός

Σκουπίζω τις παλιές φωνές από το τηλέφωνο. Μετά κουρδίζω τη συσκευή — ακόμα μπερδεύω το τηλέφωνο με ρολόι — Βγάζω το δέρμα μου και κάνω ένα ζεστό μπάνιο για...

Xρειάζονται οι απαλές κινήσεις Όταν αποφασίσεις να ξεχωρίσεις Τη ζωή σου από τους άλλους.    

Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω. Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό.  Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω. Κτυπάω πάνω στο...

Να έχεις ελεύθερες λέξεις στο σπίτι, να σου κελαηδούν, να φεύγουν οι μανταρινιές από τον παράδεισο και να ζηλεύει η γειτονιά.   Έτσι απλά είναι όλα.

Πώς να σε πάρει ο ύπνος με τέτοιες μυρουδιές ένα γύρο σου; Θαμμένοι σ’ ένα σπίτι αποστειρωμένο, μέσα σε γάζες και στο οινόπνευμα. Ακουμπισμένοι στο γραμμόφωνο που παίζει τα...

Τρέχει. Τρέχει με αντίθετο άνεμο. Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις. Δυσκολίες και δυσκολίες. Φωτιές, πολέμους, γκρίνιες, οικογένειες. Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό. Τις βλέπει για λίγο, τις...

Ξετυλίγω την ιστορία μου, και σε κλείνω σπίτι, σε κοιμίζω. Τα φώτα του δρόμου χαμηλά. Μια εφημερίδα πεταμένη δείχνει τη διάθεση της στιγμής.   Μυγδαλιές ανθίζουν απότομα, οι αδελφές σου δακρύζουν. Εσύ...

Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά  και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου. Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές  το φράγμα του νέφους.  Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος....

Σ’ ακούω με όλους τους πόρους μου να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο που προμηνύει μεγάλη θάλασσα. Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα  της ζωής μου....