Ετικέτα: Γιώργος Ιωάννου

(20 Νοεμβρίου 1927 - 16 Φεβρουαρίου 1985)   Οι ξένοι είναι καλοί – στο σπίτι πλήττεις. Αρρώστιες, βάσανα πολλά, το τι θα φάμε. Οι ξένοι χωρατεύουνε, γελούν πολύ...

Ομίχλη πέφτει πάλι απάνω μου∙ αν είναι δίπλα μου κανείς, τελείως άγνωστο. Ούτε στη μνήμη μου δε βρίσκω μια χαρά μου. Η αμαρτία τίποτε δεν άφησε∙ ούτε ένα...

Έμπλεξα άσχημα μαζί σου, λύσε με. Τα σώματα που γδύνω και ασπάζομαι δεν έχουν το δικό σου το μυστήριο. Ξέρω εκ των προτέρων τι θα βρω, τι θα τους πω, τι θα μου...

Δανείστηκα τη φωνή μιμήθηκα το βάδισμα. Μπήκα ως το λαιμό μέσα στην επιτήδευση. Ποτέ σα νέος δεν τραγούδησα στους δρόμους. Πήρα τους δρόμους νύχτα μόνο για την...

Με τις παλάμες μου τις ένοχες στο πρόσωπο, ούτε μπορώ να κρύβομαι, ούτε και να βαδίζω. Αυτά τα άσπρα χέρια εξίσου είναι γνωστά. Κ’ έψελνα κάποτε τις...

Κάτι ζητάει φέτος το φθινόπωρο. Σού ζήτησα μια πρόχειρη φωτογραφία. Αν όμως βρέχει απόψε, πάλι θα χαθείς. Βροχές, φωτογραφίες και φθινόπωρα. Αγάπη μου, αγάπη μου χωρίς ελπίδα.  

Έκαψα πρώτα τη μορφή μου. Γράμματα και φωτογραφίες ύστερα. Πώς με φωνάζαν πλέον το λησμόνησα ΄ όνομα ή επίθετο δε με στολίζει. Ασχήμισε φριχτά το πρόσωπό μου ΄ της...

Όλοι λακίζουν, ούτε καν ρωτούν. Και δε σε φτάνει ο πυρετός, έχεις και τύψεις, γιατί ποτέ σου δεν κατάλαβες ποιοι σ’ αγαπούσαν    

Θέλω να σκάψω και δεν έχω γη. Να φυτέψω-χώμα δεν υπάρχει ούτε φυτά, ούτε κάν ένα φτυάρι. Θέλω να φωνάξω, δε βρίσκω φωνή. Η ομορφιά δε μ’ αγγίζει και...

Μαζί μου σε κοιμίζω τις νύχτες. Κατάσαρκα σε φορώ σα μια φανέλα μάλλινη· τρίβεσαι στο κορμί, μου το ανάβεις.   Μόνος – μ’ εξαντλημένη φαντασία. Θηρία πια με τριγυρνούν. Τη...