Ετικέτα: Γιώργος Μαρκόπουλος
Ά λ κ η σ τ ις, Γιώργος Μαρκόπουλος
Άλκηστις κρυμμένο βαθιά ριζικό και Άλκηστις μοίρα δική μου
όπου την ευτυχία ξάφνου ένα πρωί
νομίζοντας ότι δεν άντεχα άλλο
ιδού το πρόσωπο σου στα χέρια μου
η...
|Γιώργος Μαρκόπουλος
Η θλίψη σου ρε μάτια μου,
Σαν την Καισαριανή τα βράδια του Φθινοπώρου.
Γιώργος Μαρκόπουλος.
Τα ποιήματα, ένα ποτάμι, ο ποιητής, Γιώργος Μαρκόπουλος
Τα ποιήματα είναι τόσο δύσκολα, το ξέρετε.
Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα
σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.
Ένα ποτάμι είναι ένας...
Υποταγή, Γιώργος Μαρκόπουλος
Θα 'ρθω κοντά σου πάλι.
σαν παιδί που το αγαπούν οι γυναίκες.
Είσαι το πλατύ ποτάμι.
Στην ερημιά σου
να 'ρχονται το απόγευμα οι βοσκοί
να πλένουν τη φωνή...
Απόγευμα Μαΐου Κυριακής, Γιώργος Μαρκόπουλος
Ένας άνθρωπος λιαζόταν στο ταρατσάκι.
Και βέβαια, έτσι που καθόταν,
έμοιαζε σαν να είχε πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας, Γιώργος Μαρκόπουλος
Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας γυμνή στο κρεβάτι μου.
Τα μάγουλά της βαμμένα
και το κορμί της μαραμένο στο φυσικό του χρόνο.
Την αγκάλιασα όπως το καμένο σπίτι
που ο...
Ζιγκουάλα – Αθήνα, Γιώργος Μαρκόπουλος
Ακόμα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα το βράδυ.
Κι αν καμιά φορά ανέμελος πετάγομαι στο δρόμο,
ένα χέρι είναι, όπως και τότε, που πισθάγκωνα με δένει,
ενώ...
Ερωτικό, Γιώργος Μαρκόπουλος
Κουβαλώ την ισοπεδωτική οργή της πλημμύρας.
Δεινόσαυρος ή τερατόμορφο κουνέλι
με την κουφαμάρα του προϊστορικού ζώου
στάθηκα στην καρδιά σου στα χαλάσματα μετά την καταιγίδα
και κοίταζα.
Τραγούδι γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἄντρες, Γιώργος Μαρκόπουλος
Τὸ βράδυ, μαζεύεις ξύλα γιὰ τὸ τζάκι.
Καὶ τὸ πρωί, ἂ τὸ πρωί, τί πικρὴ ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ
ὅλο μὲ τὶς στάχτες.
Θάλασσα του Χειμώνα, Γιώργος Μαρκόπουλος
Θάλασσα του χειμώνα αφημένη από τους ανθρώπους.
Έλα ας καθίσουμε μια στιγμή στην ησυχία.
Όπως καθίσαμε παιδιά στη σχολική εορτή.
Όπως κάθισαν οι καλεσμένοι στην αυλή
στους αρραβώνες...
Top
H ξυπόλητη των Αθηνών, Φιλομήλα Λαπατά
...Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς οι υπόλοιποι χειρότερα,
γιατί:
χάσαμε την υπομονή μας,
λησμονήσαμε τις ρίζες μας,
εξουθενωθήκαμε σε άσκοπες συγκρίσεις,
αμφισβητήσαμε την αξιοπιστία των λέξεων,
απορρίψαμε το αυτονόητο,
εξαντληθήκαμε...
