Ετικέτα: Γιώργος Μαρκόπουλος

Άλκηστις κρυμμένο βαθιά ριζικό και Άλκηστις μοίρα δική μου όπου την ευτυχία ξάφνου ένα πρωί νομίζοντας ότι δεν άντεχα άλλο ιδού το πρόσωπο σου στα χέρια μου η...

Η θλίψη σου ρε μάτια μου, Σαν την Καισαριανή τα βράδια του Φθινοπώρου.       Γιώργος Μαρκόπουλος.

Τα ποιήματα είναι τόσο δύσκολα, το ξέρετε. Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.   Ένα ποτάμι είναι ένας...

Θα 'ρθω κοντά σου πάλι. σαν παιδί που το αγαπούν οι γυναίκες.   Είσαι το πλατύ ποτάμι.   Στην ερημιά σου να 'ρχονται το απόγευμα οι βοσκοί να πλένουν τη φωνή...

Ένας άνθρωπος λιαζόταν στο ταρατσάκι.   Και βέβαια, έτσι που καθόταν, έμοιαζε σαν να είχε πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.    

Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας γυμνή στο κρεβάτι μου. Τα μάγουλά της βαμμένα και το κορμί της μαραμένο στο φυσικό του χρόνο.   Την αγκάλιασα όπως το καμένο σπίτι που ο...

Ακόμα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα το βράδυ. Κι αν καμιά φορά ανέμελος πετάγομαι στο δρόμο, ένα χέρι είναι, όπως και τότε, που πισθάγκωνα με δένει, ενώ...

Κουβαλώ την ισοπεδωτική οργή της πλημμύρας. Δεινόσαυρος ή τερατόμορφο κουνέλι με την κουφαμάρα του προϊστορικού ζώου στάθηκα στην καρδιά σου στα χαλάσματα μετά την καταιγίδα και κοίταζα.

Τὸ βράδυ, μαζεύεις ξύλα γιὰ τὸ τζάκι. Καὶ τὸ πρωί, ἂ τὸ πρωί, τί πικρὴ ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ ὅλο μὲ τὶς στάχτες.  

Θάλασσα του χειμώνα αφημένη από τους ανθρώπους. Έλα ας καθίσουμε μια στιγμή στην ησυχία. Όπως καθίσαμε παιδιά στη σχολική εορτή. Όπως κάθισαν οι καλεσμένοι στην αυλή στους αρραβώνες...