Ετικέτα: Κωνσταντίνος Καβάφης

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της...

Η ώρα μια την νύχτα θάτανε, ή μιάμισυ. Σε μια γωνιά του καπηλειού· πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα. Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο. Μια...

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με— όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το...

Κάθεται και βλέπει προς την είσοδο Μέχρι κοπόσεως βλέπει προς την είσοδο. Ίσως μπει. Απόψ’ ίσως να ‘ρθει.  

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες...

Τὴν χάραξι φρόντισε τεχνικὰ νὰ γίνει. Ἔκφρασις σοβαρὴ καὶ μεγαλοπρεπής. Τὸ διάδημα καλλίτερα μᾶλλον στενό· ἐκεῖνα τὰ φαρδιὰ τῶν Πάρθων δὲν μὲ ἀρέσουν. Ἡ ἐπιγραφή, ὦς σύνηθες, ἑλληνικά· ὀχ’...

  Μπήκε στο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.— Ο φίλος του εδώ   προ τριώ μηνών του είπε, «Δεν έχουμε πεντάρα.   Δυο πάμπτωχα παιδιά είμεθα — ξεπεσμένοι   στα κέντρα τα...

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο. Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα. Εδώ...

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και...

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη, κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα. Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι, το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω ήρχονταν η φωνές...