Ετικέτα: Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(29 Απριλίου 1863-29 Απριλίου 1933) Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο...

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη, κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα. Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι, το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω ήρχονταν η φωνές...

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νά ’βρω τα παράθυρα. — Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα ’ναι παρηγορία. — Μα τα...

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος, θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ' έπλασσεν· αυτά πρώτα· κ' έπειτα τ' άλλα -πιο μικρά-...

Κλειστά εντός ανθοκομείου υπό τα υελώματα τ' άνθη ξεχνούν πώς είν' η λάμψις του ηλίου και πώς φυσούν αι αύρ' αι δροσεραί όταν περνούν.  

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.      

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και...

Δεν με πειράζει αν απλώνη έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα. Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή. Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη, σαν την αγάπη άλλο...

Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα, από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες. Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς,...

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.   Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.   Κ’...