Ετικέτα: Κώστας Καρυωτάκης

Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη. Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια...

Tο θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Aν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα...

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο, θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο,...

Θέλουν να τους μιλάς τα σπίτια, να τους μαθαίνεις  αριθμητική ποιοί έφυγαν, ποιοί έμειναν. Να τους αφήνεις τα μάτια, να ΄χουν να δακρύζουν.    

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου, κι αν έχασα για πάντα τη χαρά, κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου, πουλάκι με σπασμένα τα φτερά   Κι...

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε, ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει, ίσως γιατί οι συφορές έρχονται. Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει. Δε...

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Kάποια χρυσή, λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Kαι στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Hλεκτρισμένη από φιλήματα θα ‘λεγες...

 (30 Οκτωβρίου 1896 - 21 Ιουλίου 1928) Όταν ήρθες   Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα την έκανα...

Η ομορφιά της ζωής κρύβεται στο να αγαπάς κάθε τι που σου συμβαίνει.  

Πάρε τα δώρα της ψυχής σου νά ’ρτεις. Σου ετοίμασα τη μαύρη κάμαρά μου. Στον κήπο μας αρρώστησεν ο Μάρτης, και αρρώστησεν ο Μάρτης στην καρδιά μου.     Πάρε...