Ετικέτα: Kώστας Μόντης

18 Φεβρουαρίου 1914 - 1 Μαρτίου 2004   Απάνω απ' όλα περνά η θάλασσα, κάτω απ΄ όλα περνά η θάλασσα και καθρεφτίζει τα ΄αστέρια ανάποδα και καθρεφτίζει τον ήλιο...

Λοιπόν, έτσι ή κι’ αλλοιώτικα το πέρασες το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται μεγάλα πράματα κ’ εσύ κοντά στους άλλους να περάσης, μεσ’ στον συνωστισμό του δρόμου, ένα καλοκαιράκι του Θεού. Όμως...

Κουραστήκαμε να φυτεύουμε ανόητα άνθη, κουραστήκαμε να διεκδικούμε μηδαμινές καλωσύνες, να κουμπώνουμε σακκάκια, και να εκθέτουμε επιφάνειες σ’ έναν κόσμο που το φως του ικανοποιείται σ’ αυτές, που σταματά σ’...

Όλα όσα τους λείπουν μετουσιώνονται σε μια ευγένεια ψυχής, που δεν την έχουμε εμείς, όλα όσα τους λείπουν μετουσιώνονται σε μια αθωότητα που δεν την έχουμε εμείς, σ’ ένα χαμόγελο...

Όλα μπορούν να υπάρξουν κι όμως εμείς δεν μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε σε κάποια μικρούλα, νοσταλγημένη ανάπαυση.    

Δεν ήρθαν οι θεατές που περιμέναμε, δεν ήρθαν οι θεατές που περίμεναν τ' αναμμένα φώτα και ματαιώθηκε η παράσταση και καθήσαμε μονάχοι στην πλατεία τριγυρισμένοι απ' τ' άδεια...

Το χειρότερο δεν είναι που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν, μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου, που...

Τὸ πληγωμένο πουλὶ Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι πότε καὶ πῶς κράτησα στὴ χοῦφτα μου ἕνα πληγωμένο πουλὶ πού εἶχε ἀφεθεῖ στὸ ἔλεός μου καὶ μὲ κοίταζε ἐπίμονα σὰν κάπου...

Το κακό είναι που παρέμεινες στην επιφάνεια της Το κακό είναι που δεν ήξερες πως η διέξοδος είναι στον πυθμένα που φοβήθηκες να βυθιστείς μέχρις αυτού.    

Ποιός να μου το έλεγε πως μια μέρα θα περνούσα απ’ την ανάμνησή σου και δε θα γύριζα να κυτάξω, ούτε καν από περιέργεια.