Ετικέτα: Λίνα Βαταντζή

Αύριο θα βρέχει, είπαν. Θα βρέχει και στην πόλη. Σε κάθε νεροποντή πλημμυρίζουν οι δρόμοι, οι υδρορροές καταρράκτες γίνονται, μουσκεμένοι τρέχουν οι περαστικοί. Θα βρέχει αύριο - Έντονα. Θυμάμαι, λοιπόν, τα βράδια μετρούσαμε...

Ανάμεσα σε δυο ανάσες σιωπή επικρατεί - νομίζεις ότι παύεις να υπάρχεις σώμα χωρίς κίνηση στον απροσμέτρητο χρόνο Ζέφυρος θερμός το οξυγόνο όταν σε συναντά κατακλύζονται οι αρτηρίες οι σκέψεις τον χώρο κατακτούν - Τρωτή και ευάλωτη η ανθρώπινη...

Ακτινοβολεί η σκέψη μου πάλι – μια ανάμνηση και μια αίσθηση αρκούν μόνο. Στην αρχαία αγορά η χειμωνιάτικη Πανσέληνος αποκαλύπτει τα χνώτα μας διάφανα και τρυφερά - ψίθυροι ζεσταίνουν τα χείλη μας με όραμα αγάπης.   Αποκαταστάθηκε η...

Ένα σύννεφο στο βουνό φαινόταν μικρό, σαν διάδημα λευκό στόλιζε το διάσελο - καθώς το άπλωνε ο αέρας μεταμορφωνόταν σε χρώματα καταιγίδας, ώσπου, τελικά, το αγέρωχο όρος καλύφθηκε, χάθηκε σαν να μην υπήρχε.   Ίσως έχουμε την...

Κι εγώ που σε αγάπησα όπως το στερέωμα τα άστρα, πού ερωτεύθηκα κάθε σου πληγή - έγινα φως στην ομίχλη των νευρώνων, κύλησα νερό στης έμπνευσης τις όχθες, εξόρυξα λάμψεις από ορυχεία ερεβώδη, έχτισα δεντρόσπιτα σε...

Σκέψου τη μαργαρίτα πού είδαμε ανθισμένη και μοναχική το Δεκέμβρη. Κοιτά τώρα το λιβάδι τόσα άνθη όσα τα λόγια μας. Μην μιλάς, ας δημιουργήσουμε γαλήνη. Δεν χάσαμε την άνοιξη μόνο η πίστη μας ταλαντεύεται...

Όταν διαδοχικά τοποθετούμε τις λέξεις πιστεύουμε ότι εκφραζόμαστε κατανοητά – υποτελείς στα συναισθήματα οι κανόνες του συντακτικού.   Μα αν δεν αλλάξεις την γραμμική απεικόνιση, αν δεν αναπροσδιορίσεις τη δύναμη των εικόνων το ποίημα βουβό θα...

  Σπίτι ερειπωμένο με παράθυρα ανοικτά – πηγαινοέρχονται αναμνήσεις και οι μικρές αβίωτες στιγμές χάσκουν σαν κουρτίνες ξεθωριασμένες. Στέρνo έρημo με λησμονημένη χαρά – ξεφεύγουν βροχές και οι μικρές ακτίνες μνήμης κρεμούν λέξεις στο ποίημα.   Δεν συνταιριάζονται...

Απλώνω τα χέρια πάλι στα ζεστά σου δάχτυλα κρύβω χαρμοσύνη φιλώ τις παλάμες και συ, ιππότης, ασπάζεσαι το ρόδινο χέρι μου. Αφοσίωση και στοργή σε δάχτυλα λικνίζουν χάδι ευγνωμοσύνης που τρυφερά προσφέρει ζωή σε σένα σε...

Σε χαρτί λευκό χαράζω σπείρες χρωμάτων σχεδιάσματα στροβιλίζονται ουράνιο τόξο στα μάτια μου.   Διάστιξη είμαι και κυκλικά απλώνομαι,   σπειροειδής γαλαξίας το μολύβι περιγράφει την αυξητική μου πορεία - Αέναα ελεύθερη εισπνέω.   Διάστιξη είμαι και κυκλικά ελίσσομαι,   δίνη...