Ετικέτα: Μανόλης Αναγνωστάκης
Αφιέρωση, Μανόλης Αναγνωστάκης
Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν
Για το σπίτι που χτίστηκε
Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν
Για τα πλοία που άραξαν
Για τη μάχη που κερδήθηκε
Για τον άσωτο που...
Το σκάκι, Μανόλης Αναγνωστάκης
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια...
Θα ‘ρθει μια μέρα, Μανόλης Αναγνωστάκης
Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο...
Πέντε μικρά θέματα, Μανόλης Αναγνωστάκης
Κάτω απ'τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που 'ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά...
Φοβάμαι, Μανόλης Αναγνωστάκης
__________________________________________________
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο...
H αγάπη είναι ο φόβος, Μανόλης Αναγνωστάκης
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε...
Κι ήθελε ακόμη, Μανόλης Αναγνωστάκης
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα...
II, Μανώλης Αναγνωστάκης
«Το κάθε τι τελειώνει μια μέρα», «Τώρα είναι πια πολύ αργά»
Ή «Ν’ αποφασίσουμε χωρίς αναβολή» κι άλλες τέτοιες πολλές αοριστίες.
Φυσούσε απ’ το σπασμένο τζάμι....
Κάτω απ’ τις ράγες…, Μανόλης Αναγνωστάκης
Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών
Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω.
Πέρασαν από τότε...
Θά ’ρθει μια μέρα…, Μανόλης Αναγνωστάκης
Θά ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τί να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο...
Top
Αγχόνη, Δημήτρης Καρπέτης
Τα φώτα σβήνουν
υποχωρούν οι απαιτήσεις της
σάρκας.
Μια καρδιά συνεχίζει
να πάλλεται ανεξέλεγκτα,
γλιστρά στη βροχή,στο όραμα,
ένα σώμα ιδρωμένο
στον ωκεανό των στάσιμων
νερών του.
Σώματα τρυφερά
σε μονοπάτια δύσβατα
σεργιανούν,
αρνούνται να υποταχθούν.
Μέρες...
