Ετικέτα: Μανόλης Αναγνωστάκης

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα...

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν Για το σπίτι που χτίστηκε Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν Για τα πλοία που άραξαν Για τη μάχη που κερδήθηκε Για τον άσωτο που...

Έλα να παίξουμε. Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου. (Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη) Θα σου χαρίσω τους πύργους μου (Τώρα πια...

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο...

Κάτω απ'τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που 'ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά...

__________________________________________________ Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα...

«Το κάθε τι τελειώνει μια μέρα», «Τώρα είναι πια πολύ αργά» Ή «Ν’ αποφασίσουμε χωρίς αναβολή» κι άλλες τέτοιες πολλές αοριστίες. Φυσούσε απ’ το σπασμένο τζάμι....

Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε...