Ετικέτα: Μανόλης Αναγνωστάκης

Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει. * Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες. * Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους. * Όλοι κάποτε νέοι. * Ήθελε...

Κάτω απ'τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που 'ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά...

__________________________________________________ Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο...

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος Ν’ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει Εδώ...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε...

Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα...

«Το κάθε τι τελειώνει μια μέρα», «Τώρα είναι πια πολύ αργά» Ή «Ν’ αποφασίσουμε χωρίς αναβολή» κι άλλες τέτοιες πολλές αοριστίες. Φυσούσε απ’ το σπασμένο τζάμι....

Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε...

Θά ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τί να πούμε Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο...