Ετικέτα: Μαρία Χρονιάρη

Στη μνήμη του αγαπημένου μου θείου Σπύρου Καπώνη   Και ξαφνικά τα δωμάτια συστέλλονται και διαστέλλονται. Χώρος και χρόνος μια ευθεία γραμμή. Για την ανάγκη του...

Άρχισα να γράφω μην ξέροντας για τί θέλω να μιλήσω. Αποφάσισα να αφήσω τα δάκτυλα να χτυπούν στο πληκτρολόγιο, μόνα τους, ελεύθερα. Χωρίς τη...

Συμβαίνουν τόσα πολλά ταυτόχρονα, που το μυαλό μου δεν έχει τον απαιτούμενο χρόνο για να τα επεξεργαστεί. Να τα κατανοήσει. Να τα μπορέσει. Γύρω...

Μερικές φορές στη ζωή είσαι και το πιόνι και η σκακιέρα. Πότε λευκό και πότε μαύρο. Πότε ο βασιλιάς και πότε το άλογο. Θέλει...

Στεκόταν ακλόνητα στην ίδια θέση. Πέντε ώρες είχαν περάσει κι ωστόσο έμοιαζε ο χρόνος να έχει σταματήσει στην αποβίβαση. Μέσα στο πλήθος ξένη μα...

Είδα τα πράγματα να συμβαίνουν ραγδαία. Ο κόσμος έγινε από γυαλί. Από νερό και άμμο. Για να θυμίζει πάντα το πόσο εύθραυστοι είμαστε. Πόσο...

Καθόταν μόνη σε ένα από εκείνα τα παγκάκια της εφηβείας της. Φορούσε το ίδιο σκισμένο τζιν, τα ίδια αθλητικά παπούτσια, είχε τα μαλλιά της...

Τα βήματά τους ακούγονταν από μακριά. Έμοιαζαν με σάλπισμα από χιλιάδες στρατιώτες την ώρα της μάχης. Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα ο ήχος της...

Κι όταν σε ρωτήσουν  να μην τους πεις ποτέ πως μ’ αγάπησες Νοίκιασε μόνο ένα παράλληλο ψέμα κι άφησέ το να στέκει έρμαιο απέναντί μου Ούτως η άλλως την αλήθεια σ’...

Περπάταγαν μόνοι μέσα στο πλήθος. Ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς τη γνώση της γνωριμίας τους. Όλα επάνω τους ήταν κοινά. Ακόμη κι όταν...