Ετικέτα: Μαρία Χρονιάρη

Τα βήματά τους ακούγονταν από μακριά. Έμοιαζαν με σάλπισμα από χιλιάδες στρατιώτες την ώρα της μάχης. Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα ο ήχος της...

Κι όταν σε ρωτήσουν  να μην τους πεις ποτέ πως μ’ αγάπησες Νοίκιασε μόνο ένα παράλληλο ψέμα κι άφησέ το να στέκει έρμαιο απέναντί μου Ούτως η άλλως την αλήθεια σ’...

Περπάταγαν μόνοι μέσα στο πλήθος. Ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς τη γνώση της γνωριμίας τους. Όλα επάνω τους ήταν κοινά. Ακόμη κι όταν...

Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Το γρέζι εκείνο που έβγαινε απ’ τα έγκατα και ανοιχτό και ολόκληρο απλωνόταν, σπάζοντας κάθε τοίχο...

             Δ Ε Λ Τ Ι Ο  Τ Υ Π Ο Υ                  Μαρία...

Κλείνω τα μάτια και συγκεντρώνω όλες τις αναπνοές στα χείλη μου. Όταν τα ανοίγω, ένα αστέρι πέφτει. Το πιάνω και το καρφιτσώνω δίπλα απ’...

Όλα είναι. Υπάρχουν, αλλά όχι εκεί που τα άφησε. Βρίσκονται λίγο πριν ή λίγο μετά. Ίσως αν πρέπει να είναι έτσι ή κάπως έτσι΄...

Σε κοιτώ μέσα από τις σκονισμένες φωτογραφίες στους τοίχους, μέσα από τα παλιά βιβλία που έχουν φτιάξει στο δωμάτιο ουρανό, μέσα από τις λέξεις...

Θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτή την γυναίκα. Με τα ξανθοκόκκινα μαλλιά και τα γαλάζια μάτια. Με τα βλέφαρα γεμάτα ρυτίδες στα 24 χρόνια...

Μια θολή πίκρα κολυμπάει στα μάτια μου Μια βαθιά ανάσα πόνου   Τίποτα δεν είναι όπως το άφησες   Κι αν ακόμη μιλάω για εσένα είναι γιατί κανένα αύριο δεν μπορεί   να σε φτάσει   Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ...