Ετικέτα: Μενέλαος Λουντέμης

Μία φορά κι έναν καιρό, δεν ήταν ένας έρωτας, δεν ήταν ένας πόνος. Ήταν μισός έρωτας μισός πόνος.    

Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι' έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες Παίζοντας...

Σ' αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει αυτό που θέλουμε. Μας λείπει γι αυτό το θέλουμε. Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε; Κι αν δεν...

Νύχτωσε στη θάλασσα, νύχτωσε κι εδώ. Νύχτωσε κι έξω από τα μάτια. Και μονάχα στο μαξιλάρι μας αγρυπνά ένα ό ν ε ι ρ ο, που κοιμάται και...

Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ, όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται. Τότε μπορεί και να...

Είχα για πολλά να κλάψω. Και πως, μόνο με δυο μάρια και με τόσα λίγα χρόνια, να κλάψεις για τόσα πολλά πράγματα;      

Πότε θα ξανάρθεις; Εσένα λέω, ανθισμένο μου κορίτσι, Πούχεις για πατρίδα την άνοιξη Και για σπίτι τα παιδικά μου παραμύθια. Έρωτά μου εσύ, Οπλισμένε με τα βέλη του θανάτου. Πότε...

Μ’ έβαλαν να ορκιστώ Με το χέρι στην καρδιά. «Ορκίσου! μου είπαν. Ορκίσου στην Αγάπη!» Και ορκίστηκα στην Αγάπη. Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά «Ορκίσου! μου ξανάπαν....

(απόσπασμα)   Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει, τρέχει ασυλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και...

Να σε πνίγουν τόσα πολλά «γιατί» Και οι άλλοι να σου λένε «σώπα».