Ετικέτα: Μενέλαος Λουντέμης

(14 Ιανουαρίου 1912 - 22 Ιανουαρίου 1977)     Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.  

«Θα ήθελα πεθαίνοντας κάτι να ευχόμουν στους ανθρώπους -να ευχόμουν πολλή, αμέτρητη ζωή-, μα είναι περιττό. Εκείνοι που αγάπησαν, δε θα τη χρειαστούν…»    

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος Που δεν έχει τι να περιμένει Και όμως περιμένει.   Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να...

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου, θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά, πως είν' ο χειμώνας,...

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, ἦταν ἕνα γραμμόφωνο. Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο. Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι, ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο, γιὰ νὰ...

(14 Ιανουαρίου 1912 - 22 Ιανουαρίου 1977) ανέβα κι αν δεν βρεις δρόμο, φτιάξε!   Πάντα ανέβαινε.   Ακόμη πιο ψηλά. Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.  

Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα. Σ'αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα Ούτε σε μια μέρα Ούτε σε μια ζωή.

Ήρθες αργά Και τα χρόνια μου είναι βιαστικά. Εσύ έχεις το δικαίωμα να γελάς, Εγώ δεν έχω το δικαίωμα ούτε και να κλάψω. Εσύ μπορείς να πηδάς πάνω απ'...

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος Που δέν έχει τί να περιμένει Και όμως περιμένει. Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να...

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί- θαρροῦσα ὡς τώρα... πῶς ὅλα τὰ πράματα βαδίζουν στὴ γῆ μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα. Ἡ Χαρὰ ἄσπρη. Ἡ Θλίψη χλωμή. Ἔρωτας ρόδινος Ἔτσι θαρροῦσα... Καὶ περνοῦσα...