Ετικέτα: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις, τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο...

Ὁ παλιός μας Ἔρωτας, μὲ τὰ βάσανά του, ὁ καλός μας Ἔρωτας, ἦταν τοῦ θανάτου. Δέκα χρόνια στὴ σειρά, δίχως νὰ τὸ ξέρει, δέκα χρόνια στὴ σειρά, μᾶς κρατοῦσε ταίρι. Μᾶς βαστοῦσε...

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ...

Τις βαριές τις ώρες που είμαι μόνος και δεν είναι γύρω μου κανείς, που δεν είμαι, παρά μόνο πόνος, –περιμένω, Μάνα, να φανείς!   Κι όπως ήξερα όλες σου...

Εἶμαι μόνος. Βραδυάζει. Τί νὰ κάνω… Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο ἀπελπισμένα! Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο κουρασμένα! Τ᾿ ἀφήνω καὶ γλιστροῦν, ἀργὰ στὸ πιάνο…   Παίζω στὴ τύχη...

Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι, και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί. Η αγκαλιά μου πύρωσε σαν το κερί και λιώνει, για σφιχταγκαλιάσματα κι...

Το βασίλεμα που πέφτει,μαλακό κι αργό σαν χάδι, δεν είν΄άγγελμα, μονάχα ,των ονείρων που θα’ρθούν: όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ κι όλων όσων θα...

Κι όταν θα ρθει η στιγμή, και πάλι να κατεβώ προς το βυθό, χωρίς την πίστη, που έχουν άλλοι, μα και χωρίς να φοβηθώ, με την ψυχή που...

Από λευκά χρυσάνθεμα σα χιόνι και σα γάλα λευκή λευκή ανθοβόλησε και ανάβρυσε όλ’ η σάλα Σε κάθε μου αλαβάστρινο και κρυσταλλένιο βάζο όλο ευωδιές με κάνουνε κι άθελα αναστενάζω! Καμέλιες πλημμυρίσανε τα...

Ἦταν ἕνα βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ. -Βράδυ λεπτὸ κι ἀσύλληπτο, Χιμαίρας!- Ποτέ, τόσο πολύ, τέλος ἡμέρας, δὲν εἶχε λάμψει τόσο, σὰ πετράδι…   Κατέβαινε τὸ φῶς -μιὰ ὠχρὴ ἀγωνία-, σὲ...