Ετικέτα: Νίκος Καρούζος

Σήμερα το να είσαι άνθρωπος ζυγίζεται με τα δάκρυα.  

Θα μας πατήσουν πέλματα πολλά στο τέλος τα ίδια μας τα όνειρα, θα μας σώσουν. Μείνε στην αγάπη.  

(αποσπάσματα «Διαλόγων») 1   Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα -— με κουρελιασμένα μάτια με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση να γυρίζεις στην καλή πλευρά σου.   Πεσμένος αισθάνεσαι την κόλαση που είναι...

Δάκρυα μη χαλνάς όλοι ανήκουμε στην Ανάσταση.

Μικρή γυναίκα βλέποντας τη συμφορά έχουν μεθύσει τα μέλη σου από έρωτα που θύεται αγνότερος αντίκρυ στ’ άστρα. Κ’ εγώ θα μείνω μια βρόμικη προσευχή με κρύσταλλα χρωματιστά ψηλά...

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας τὴ μεγάλη ἀνάπηρη...

«Έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο»

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο. Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει...

Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής –ω χλοερά γόνατα- και φεύγει. Το κακό σαν άχρηστο ζώο. Έβλεπα τα στήθη της κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωισμένο. Σα μίσχος...

Πάλι στοὺς δρόμους ὁποὺ ζήσαμε τὴν προσωπίδα κόκκινη μὲ σταλαγματιὲς χρυσοῦ τέτοια περιπέτεια τέτοια ὡραία ἐλπίδα μέσ᾿ στὶς συνέχειες τῶν ὀνείρων ἔχω τὸν ἀμνὸ δὲν πιστεύω στὰ ποτάμια...