Ετικέτα: Ologramma

Ξάφνου γέμισε ο θόλος με ρόδα κόκκινα, βαμμένα, σαν σμήνος από καρδινάλιους πορφυρούς, λουσμένους με το αίμα της ανάγκης, να πεταρίζουν στον αιθέρα.   Στο χώμα το βρεγμένο, από την βροχή...

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την...

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό. Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε ανάμεσα στα ερείπια. Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν- νεφο...

Τη νύχτα ονειρεύομαι πως εσύ και εγώ είμαστε δυο φυτά που ψήλωσαν μαζί, με ρίζες μπλεγμένες, και πως εσύ γνωρίζεις το χώμα και τη βροχή, όπως το στόμα μου, γιατί...

Ὄχι μόνο τ’ ἀθῶα παράπονα, ποὺ ἀναποδογυρίζουνε μὲ μιὰ κλοτσιὰ στὸ στῆθος, ὄχι μόνο οἱ φωνές, ποὺ τὶς ξαπλώνουν στὶς πλατεῖες, ὄχι μόνο οἱ ἀνύποπτοι ἐνθουσιασμοί. Πιὸ δυνατὴ...

«TΑ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή όταν τα λες οι λέξεις μειώνουν τη...

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημα μου πάντα κρυμμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.  

Τα στεγνά μου χείλη καταδυναστεύουν τα σφάλματα. Οι έρωτες χάθηκαν στα ψηλά χορτάρια του θανάτου, εκρηκτική η κραυγή τους. Ανταλλάσσουμε ματιές, εισπνέω την ηχώ τους. Τα μάτια ξεσκίζουν το πέπλο του χρόνου, θωπεύουν...

Με τις άκρες των δαχτύλων της άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε. Στη δεξιά παλάμη του έσφιγγε τρυφερά μια πένα κι όταν...

Τη φώναζαν Γλαυκή Και ήτανε άνεμος. Έπλεκε τα μαλλιά της με αχτίδες της αυγής και λουζόταν κάτω απ’ το λυκόφως. Γελούσε μ΄ ένα γέλιο βοερό, σάρκινο και συνάμα απόκοσμο. Κι...