Ετικέτα: Παντελής Μπουκάλας

Το δέρμα γνέφει Ακουμπάει στα πράγματα και ρέει Σβήνει στη φλόγα σου εγείρεται αγκομαχά στη μνήμη των χεριών σου αληθεύει Λύνεται να σ’ ανασάνει Βγάζει τη γλώσσα στον καιρό ανταρμένο κι άυπνο Το...

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη γράφεται μ’ έψιλον και γιώτα. Λείπεις – κι όλος ο κόσμος λείπει. Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.   Φωνή που ξεμακραίνει, τρέμει φωνή ίδια βουνό...

Συμβαίνει. Απλώς συμβαίνει η αγάπη. Όπως συμβαίνει η θάλασσα...    

Τυχαία ώρα. Τυχαία πλατεία. Τυχαία Ελλάδα. Πάντως Κυριακή, τότε που δέεσαι το χρόνο να ειρηνέψει. Στα παγκάκια, μισοί να κάθονται, μισοί ανεβασμένοι. Αλβανοί. Τώρα...

Τυχαία ώρα. Τυχαία πλατεία. Τυχαία Ελλάδα. Πάντως Κυριακή, τότε που δέεσαι το χρόνο να ειρηνέψει. Στα παγκάκια, μισοί να κάθονται, μισοί ανεβασμένοι. Αλβανοί. Τώρα...

Το δέρμα γνέφει Ακουμπάει στα πράγματα και ρέει Σβήνει στη φλόγα σου εγείρεται αγκομαχά στη μνήμη των χεριών σου αληθεύει Λύνεται να σ’ ανασάνει Βγάζει τη γλώσσα στον καιρό ανταρμένο κι άυπνο Το...