Ετικέτα: Τίτος Πατρίκιος

Άραγε πώς γεννιέται από ένα τίποτα η επιθυμία; Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας, ο έρωτας πως αλλάζει σε μακρινή ανάμνηση; Άραγε πως μπορεί η ανάμνηση να σβήνει μες στο τίποτα;  

Έλεγα πάντα πως πρέπει να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω. Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ’ έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν. Κι εγώ δεν...

Συναντιόμαστε σαν τα παγόβουνα, όχι επειδή έχουμε πια παγώσει, αλλά γιατί από τα όσα δείχνουμε κρύβουμε ακόμα περισσότερα κάτω από την επιφάνεια του νερού.    

Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε, μην πολυκαμαρώνεις. Ίσως δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.   *Από την Συλλογή "Αντιδικίες" (1955)

Μιλᾶμε γιὰ κεραυνοβόλους ἔρωτες, φιλίες, προσηλώσεις. Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν κεραυνοβόλα ἀποξένωση, ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ τὴν ὁποιαδήποτε στιγμή. Ἴσως ἐπειδὴ ἀργοῦμε νὰ τὴν παραδεχτοῦμε.    

Όχι πως δεν τον στενοχωρούσε να κάθεται στις τελευταίες σειρές, όμως περισσότερο θα τον στενοχωρούσαν το σπρώξιμο, το στρίμωγμα, οι φωνές όσο να φτάσει...

Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες. Ακόμα κι όταν έδιωχνες κάθε τι δικό μου. Ακόμα κι όταν νόμισες πως τό ‘διωξες.  

Λοιπόν δοκίμασα και την εκδίκηση. Πάλι εγώ ήμουν ο χαμένος.  

Όλα έγιναν ακριβώς όπως τα πρόβλεψα. Συναντηθήκαμε σαν ξένοι.   Ίσως να γίναν όλα έτσι επειδή τα πρόβλεψα.  

Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι τ'...