Εδώ, που άνθρωποι κάθονται και ακούν τους στεναγμούς τους¨
Που από το τρέμουλο ριγούν τα θλοβερά, γκρίζα μαλλιά τους,
Που η νιότη γίνεται ωχρή, ασθενική και...
Στην αυλή σου καθισμένη,
ακούω το Adagio σε επανάληψη.
Βλέπω πήλινα σπασμένα στο ασβεστωμένο δάπεδο.
Μυρίζω τις πασχαλιές που κάλυψαν το συρματόπλεγμα της θύρας σου.
Χθες είχε λιτανεία.
Δάκρυσα...
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.Εντάξει