Ετικέτα: Ζωή Αμοιρίδου

θαλασσάκι θέλω να σε πιώ κι ας στεγνώσει το στόμα κι ας κατουριέμαι αιώνια τις γύμνιες μας να μοιραστούμε και μέσα μου να μπεις και να χαθώ να μη μείνει...

Μια κεραμιδόγατα κάνει βόλτα όλο το δυάρι και δεν με αφήνει να ησυχάσω. Μάταια προσπαθώ να κοιμηθώ γιατί όλο και στριφογυρίζει στο μυαλό μου...

Στους χειμώνες της ζωής της είχε μάθει να έχει τα μάτια της ανοιχτά, τόσο που να τσούζουν οι ίριδες της. Ήξερε πάντοτε πως για...

Μια πεταλούδα στο δέντρο απέναντι χτυπάει το κουκούλι της να βγει, να μεταμορφωθεί. Η Κατίνα επεξεργαζόταν το κουτί με τους μεταξοσκώληκες, παρακαταθήκη της γιαγιάς της,...

Σε μυρίζουν στα μπαλκόνια τα ακατοίκητα, ξεχασμένοι βασιλικοί απότιστοι από πέρσι. Στα άνθη σου φώτα παιχνιδίζουν και αρώματα στήνουνε πλεκτάνες. Πώς μπλέξανε μπαχάρια με ξύλα σε...

Στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης εδώ και μια εβδομάδα έχει μυρίσει καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι που θέλει το μυστρί να ξύνει το χώμα και δάχτυλα...

Κάπου στα πέρατα του κόσμου, ξεχασμένη από την αγάπη του κόσμου, κοιτάς το παραθύρι σου να δεις ξάστερο ουρανό. Συνοφρυωμένα βλέμματα, απελπισμένα αγγίγματα και υγρασιωμένα...

Του κόσμου τα καμώματα είναι φτιαγμένα από χρώματα. Ένα μαντήλι για παρεό μπαλωμένο με τετράγωνα υπόλευκα. Πνιγμένο σε θαλασσινό νερό. Αγαπημένο κορμιών στο αλάτι βουτηγμένων. Του άπλωσες το...

Στους κόσμους που γκρεμίζονται δίπλα μας, καίγονται τα κάστρα μέσα μας. Η μουντή μας καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι κακές ειδήσεις και οι πολλές απαιτήσεις, μας...

οι άνθρωποι γνωρίζουν δυο πενιές/ εκείνη του λυγμού κι εκείνη του παραπόνου/ πεπεισμένοι πως το παράπονο είναι προνόμιο/ το προτιμούν/ ο λυγμός είναι επίπονος/...