Η πιο μοναχική στιγμή στη ζωή κάποιου είναι όταν βλέπει όλο τον κόσμο του να καταρρέει, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τον κοιτάζει αδιάκριτα.
Δεν είναι αυτός καθ’ αυτός ο θρυμματισμός που σε σπάει.
Είναι η σιωπή που ακολουθεί, ο ήσυχος χώρος.
Εκεί που συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορείς να σώσεις.
Κι εκείνη τη στιγμή ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος, αλλά και ούτε θα είσαι ποτέ αυτό που έχασες.
*The Great Gatsby, F. Scott Fitzgerald
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
