Η εμπλοκή με την τέχνη της κεραμικής, εμπεριέχει μια τελετουργία, δημιουργεί ένα αναλλοίωτο στο χρόνο συναίσθημα, καθώς γίνεται ένας τρόπος σύνδεσης με τη φύση. Ο άνθρωπος απελευθερώνεται, όταν ο πηλός αποκτά ζωή και υπόσταση μόλις έρθει σε επαφή με τα χέρια του.
Η θεραπεία μέσω τεχνών θα έπρεπε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, γιατί διευκολύνει την κατανόηση του παλιού, του καινούργιου, του διαφορετικού. Μέσα από την επαφή με την καλλιτεχνική κληρονομιά γίνεται αντιληπτή η ύπαρξη μεγάλης ποικιλίας εικαστικών μορφών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και λειτουργίες που αποτυπώνουν τους διαφορετικούς τρόπους, ανά το χώρο και το χρόνο, με τους οποίους ο δημιουργός στάθηκε απέναντι στον εαυτό του και στη σχέση του με τον κόσμο (Βάος, 2008: 15).(1)
Η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται από τον τρόπο διαμόρφωσης του περιβάλλοντος μας. Χρειάζεται να επιθυμούμε και να επιδιώκουμε την επαφή με τις τέχνες, διότι, εκτός από το πλήθος των εικόνων και των ερεθισμάτων, προσφέρει ποικίλα συναισθήματα. Και αυτό συμβαίνει βιώνοντας τη στιγμή της δημιουργίας, την ελευθερία έκφρασης, μία πορεία αναζήτησης μέσω μιας περιήγησης στον εσωτερικό μας κόσμο.
Ένα από τα σημαντικότερα οφέλη που απολαμβάνει ένα άτομο με την θεραπεία μέσω τεχνών, είναι το ότι εξερευνά τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τον κόσμο γύρω του. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια των Epstein & Τρίμη (2005 σελ, 25) (2) «Η τέχνη έχει την εγγενή ιδιότητα να προσφέρει ικανοποίηση στους ανθρώπους κάθε ηλικίας».
Κάπως έτσι λοιπόν, η επαφή των μαθητών με διαφορετικά έργα τέχνης ενισχύει την ικανότητά τους να διακρίνουν ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στα δημιουργήματα διαφορετικών πολιτισμών (Ρόμπινσον, 1999 Chapman, 1993) (3). Προκαλεί τους μαθητές/τις μαθήτριες να διερωτηθούν για τις αφορμές, τα αίτια και τους σκοπούς των δημιουργών. Να αντιληφθούν ότι, παρόλο που κάθε άτομο είναι ιδιαίτερο και μοναδικό ον, πολλές από τις γνώσεις, τις στάσεις και τις συμπεριφορές του πηγάζουν από την κουλτούρα στην οποία ανήκει (Arduin, 2000) (4).
Οι τέχνες αποκαλύπτουν έτσι ασυνείδητες πτυχές, καθώς έχουν την δύναμη να συγκινούν, να προβληματίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο να αναπτυχθεί ένας εποικοδομητικός διάλογος πρώτα με τον εαυτό μας και στην συνέχεια με τους γύρω. Παράλληλα μας απελευθερώνουν, είναι σαν το οξυγόνο που χρειαζόμαστε για να διασφαλίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη.
“Η έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις”
Πάμπλο Ρουίθ Πικάσο
Πηγές:
1.Βάος, 2008: 15
2.Epstein & Τρίμη (2005 σελ, 25)
3.Ρόμπινσον, 1999˙ Chapman, 1993
4.Arduin, 2000
Είμαι η Βιβή Δασκαλοπούλου και ζω στην Αθήνα. Το ταξίδι μου στον κόσμο της φωτογραφίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς, έκτοτε φωτογραφίζω συστηματικά και έχω πολλά να μάθω ακόμα. Άλλωστε το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας ο χρόνος μόνο το καθορίζει. Μου αρέσει να δοκιμάζω χωρίς να κατατάσσω τον εαυτό μου σε μία κατηγορία προς το παρόν και χωρίς να βάζω ”ετικέτες”.
Η φωτογραφία είναι δημιουργία, ένωση πολλών στοιχείων, είναι πάθος, είναι ένα απέραντο ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις… Για τον καθέναν από εμάς, η φωτογραφία σημαίνει κάτι το διαφορετικό. Αλληλεπιδρά με τις άλλες τέχνες, επηρεάζεται, μπορεί να συγκινήσει και το βασικότερο να ενεργοποιήσει διάφορα συναισθήματα.
Όσο για μένα η σχέση μου με τη φωτογραφία λειτούργησε σαν προσωπικός τρόπος έκφρασης και διαφυγής από την πραγματικότητα, σαν ξύπνημα των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των σκέψεων και σαν δυνατότητα μετάδοσης ιδεών.
