Μαρία Πανούτσου
Ασκήσεις μνήμης
Το κομμό και άλλα παρόμοια
«Όλοι οι καθρέπτες δεν είναι ίδιοι» της ψιθύριζε η γιαγιά της πονηρά χαμογελώντας και σκύβοντας το κεφάλι μπροστά, για να έρθει πιο κοντά της. Άλλες φορές όταν την έβλεπε να καλλωπίζεται της φώναζε από μακριά γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω, για να ακουστεί η αδύναμη φωνή της: «Όλοι οι καθρέπτες δεν είναι ίδιοι».
Η Αλκυόνη, δεν καταλάβαινε τι ακριβώς εννοούσε η γιαγιά της η Αλεξάνδρα, με αυτή την επαναλαμβανόμενη αινιγματική πρόταση. Εκείνη κόρη, εγγονή και ανιψιά, στο ίδιο σπίτι, αφού μαζί με τους γονείς της, έμενε η γιαγιά και η θεία της, η αδελφή του πατέρα της για τα δυο τελευταία χρόνια. Έτσι η μικρή Αλκυόνη είχε τρεις γυναίκες που είχαν ιδιαίτερη σχέση η κάθε μία, με τους καθρέπτες και εκείνη, είχε το δικό της μικρό καθρεφτάκι, δώρο της γιαγιάς, από αλπακά, με σχέδια ζωγραφισμένα, δύο κόκκινες παπαρούνες με πράσινα χνουδωτά κοτσάνια.
Κοίταζε το προσωπάκι της στους διάφορους καθρέπτες του σπιτιού και της φαινόταν πως το πρόσωπο της ήταν ίδιο σε κάθε καθρέπτη και πως όλοι οι καθρέπτες ήταν ίδιοι.
Η γιαγιά Αλεξάνδρα πέθανε όταν η Αλκυόνη ήταν 20 χρονών. Θυμάται ότι μπήκε στο ασανσέρ την άλλη μέρα της ταφής και έπεσε επάνω στο καθρέπτη του ασανσέρ όπου είδε ένα πρόσωπο ωχρό, σοβαρό με μάτια ακόμη κατακόκκινα ένα πρόσωπο που δεν το είχε δει ξανά, το δικό της πρόσωπο. Μια περιέργεια γεννήθηκε. Να δει τα πρόσωπο της και σε άλλο καθρέφτη. Λες η γιαγιά η Αλεξάνδρα να είχε δίκιο;
Έφτασε την ίδια μέρα στο σπίτι της αργά. Όλη μέρα στο δρόμο να προλάβει τα διάφορα ασήμαντα. Μόλις μπήκε στο σπίτι, πήγε στο δωμάτιο της μητέρας της. Υπήρχε ένα έπιπλο, το κομμό, όπως το έλεγε η γιαγιά της, με τριπλό καθρέπτη. Πλησίασε τον καθρέπτη. Ήταν αρκετά χρωματισμένο το πρόσωπό της από το ζεστό φως του λαμπατέρ. Τα μάτια της ήταν καθαρά και μεγάλα. Είχε αδυνατίζει τελευταία και τα μάτια είχαν γίνει δυο τεράστιες τρύπες. Τα μάτια είχαν αντικαταστήσει όλο το πρόσωπο. Είχε δίκιο η γιαγιά της, όλοι οι καθρέπτες δεν είναι οι ίδιοι.
Κάποιες φορές χρειαζόμαστε πραγματικά τον θάνατο σκέφτηκε έτσι ξεκάρφωτα. Είχε πένθος βέβαια αλλά και χαρά. Ανέλπιστη, ανεξήγητη χαρά.
Νοέμβριος 2019
Έργο Aleksandra Waliszewska
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
