Μαρία Πανούτσου
Ασκήσεις μνήμης
Το κομμό και άλλα παρόμοια
«Όλοι οι καθρέπτες δεν είναι ίδιοι» της ψιθύριζε η γιαγιά της πονηρά χαμογελώντας και σκύβοντας το κεφάλι μπροστά, για να έρθει πιο κοντά της. Άλλες φορές όταν την έβλεπε να καλλωπίζεται της φώναζε από μακριά γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω, για να ακουστεί η αδύναμη φωνή της: «Όλοι οι καθρέπτες δεν είναι ίδιοι».
Η Αλκυόνη, δεν καταλάβαινε τι ακριβώς εννοούσε η γιαγιά της η Αλεξάνδρα, με αυτή την επαναλαμβανόμενη αινιγματική πρόταση. Εκείνη κόρη, εγγονή και ανιψιά, στο ίδιο σπίτι, αφού μαζί με τους γονείς της, έμενε η γιαγιά και η θεία της, η αδελφή του πατέρα της για τα δυο τελευταία χρόνια. Έτσι η μικρή Αλκυόνη είχε τρεις γυναίκες που είχαν ιδιαίτερη σχέση η κάθε μία, με τους καθρέπτες και εκείνη, είχε το δικό της μικρό καθρεφτάκι, δώρο της γιαγιάς, από αλπακά, με σχέδια ζωγραφισμένα, δύο κόκκινες παπαρούνες με πράσινα χνουδωτά κοτσάνια.
Κοίταζε το προσωπάκι της στους διάφορους καθρέπτες του σπιτιού και της φαινόταν πως το πρόσωπο της ήταν ίδιο σε κάθε καθρέπτη και πως όλοι οι καθρέπτες ήταν ίδιοι.
Η γιαγιά Αλεξάνδρα πέθανε όταν η Αλκυόνη ήταν 20 χρονών. Θυμάται ότι μπήκε στο ασανσέρ την άλλη μέρα της ταφής και έπεσε επάνω στο καθρέπτη του ασανσέρ όπου είδε ένα πρόσωπο ωχρό, σοβαρό με μάτια ακόμη κατακόκκινα ένα πρόσωπο που δεν το είχε δει ξανά, το δικό της πρόσωπο. Μια περιέργεια γεννήθηκε. Να δει τα πρόσωπο της και σε άλλο καθρέφτη. Λες η γιαγιά η Αλεξάνδρα να είχε δίκιο;
Έφτασε την ίδια μέρα στο σπίτι της αργά. Όλη μέρα στο δρόμο να προλάβει τα διάφορα ασήμαντα. Μόλις μπήκε στο σπίτι, πήγε στο δωμάτιο της μητέρας της. Υπήρχε ένα έπιπλο, το κομμό, όπως το έλεγε η γιαγιά της, με τριπλό καθρέπτη. Πλησίασε τον καθρέπτη. Ήταν αρκετά χρωματισμένο το πρόσωπό της από το ζεστό φως του λαμπατέρ. Τα μάτια της ήταν καθαρά και μεγάλα. Είχε αδυνατίζει τελευταία και τα μάτια είχαν γίνει δυο τεράστιες τρύπες. Τα μάτια είχαν αντικαταστήσει όλο το πρόσωπο. Είχε δίκιο η γιαγιά της, όλοι οι καθρέπτες δεν είναι οι ίδιοι.
Κάποιες φορές χρειαζόμαστε πραγματικά τον θάνατο σκέφτηκε έτσι ξεκάρφωτα. Είχε πένθος βέβαια αλλά και χαρά. Ανέλπιστη, ανεξήγητη χαρά.
Νοέμβριος 2019
Έργο Aleksandra Waliszewska
