[…]
Φτάνοντας σε προχωρημένη ηλικία υποπτευόμαστε ίσως ότι κάτι δεν κάναμε σωστά. Δεν βρήκαμε τα σωστά λόγια για ένα φίλο που μας είχε ανάγκη, για το παιδί που αναλάβαμε, εγκαταλείψαμε ανθρώπους και πληγώσαμε τους αγαπημένους μας. Φερθήκαμε με δειλία και μικροψυχία, αλλά καμιά φορά και με ευγένεια και γενναιοδωρία. Τέτοια είναι η αφθονία της καρδιάς, μέσα στη μικρότητα είναι ικανή να μας βελτιώνει, να μας κάνει να υπερβούμε τον εαυτό μας.
Σε όλους όσοι φοβούνται την απογοήτευση και το χλευασμό πρέπει να επαναλάβουμε: μην ντρέπεστε για τις αντιφάσεις σας ή για αυτό που είστε – αφελείς, σαχλορομαντικοί, πιστοί ή άστατοι. Μην αφήνετε τους άλλους να σας εκφοβίζουν! Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη χαρά. Αγαπάμε όπως και όσο μπορούμε ως ατελή όντα που είμαστε.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
