Αν αντέχεις να σου πιέζουν την καρδιά δυο χέρια συγγραφικά, να την πιάνουν, να τη ζορίζουν, να τη βγάζουν στο φως να δει την πραγματικότητα, διάβασε αυτό το βιβλίο.
Το βιβλίο για την Κατερίνα, το Κατερινάκι, τη μητέρα του Πέτρου που έζησε ανάμεσα σε δυο γκρεμούς: τη λαχτάρα για ζωή και τους ολόδικούς της δαίμονες.
Η ιστορία της οικογένειάς της, η καθημερινότητα του Πέτρου, ο πιστός συνοδοιπόρος και παραστάτης της, ο Χατζιδάκις της καρδιάς της, η γνωριμία με τους φόβους της μάνας.
Όλα αυτά, μικρά και μεγάλα, δίνονται στον αναγνώστη ζωντανά, σπαρταριστά σχεδόν από το χέρι του Αύγουστου Κορτώ.
Όλα αυτά, ως το τέλος.
Η βιογραφία μιας γυναίκας που από τη στιγμή που γεννήθηκε, θεώρησε τον εαυτό της φονιά.
Το τέλος κάθε βιβλίου, προσαρμόζεται στο χέρι και την καρδιά του Αναγνώστη.
Κι αυτό το Κατερινάκι, το γνωρίζει καλά.-
Ο Αύγουστος Κορτώ (ψευδώνυμο του Πέτρου Χατζόπουλου) είναι Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Ιατρική σχολή του ΑΠΘ, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Το 1999 δημοσίευσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, το Βιβλίο των βίτσιων, και έκτοτε ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ζει πλέον στην Αθήνα, στα Εξάρχεια.
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Γράφει η Βάσω Κωνσταντινίδου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
