Το ξέρω, πονάς. Ποιος δεν έχει πονέσει εξάλλου; Είναι δύσκολο, το ξέρω… Μα ο καθένας τραβάει το δικό του μονοπάτι, με όλο το βάρος και το φορτίο του… Μην ξεχνάς όμως ότι είναι το δικό σου μονοπάτι! Μοναχικό και προσωπικό. Μην ξεχνάς ότι είναι η γέφυρα που σε ενώνει με τους άλλους.
Μου λες “δεν θα τα καταφέρω, δεν φταίω εγώ…” Το ξέρω, δεν είναι δικό σου το φταίξιμο, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο δικό σου. Τριάντα χρόνια τώρα σε έμαθαν να είσαι ανίκανος, να αντέξεις τον πόνο μιας απώλειας. Τριάντα χρόνια τώρα οι αντιλήψεις που διδάχτηκες έγιναν οι δίκες σου πεποιθήσεις και μ’ αυτές πορεύεσαι μια ζωή. “Τις κράτησα γιατί είναι μια συντροφιά” μου λες. Δεν διαφωνώ… Είναι όμως μια επικίνδυνη συντροφιά που τελικά λειτουργεί σαν φοβερός εχθρός και σε αποπροσανατολίζει από την πορεία σου. Εκείνη της οριστικής απελευθέρωσης. Στο φωνάζω συνέχεια… Δεν μ’ ακούς.
“Ξύπνα! Είμαι διπλά σου.”
Είναι αδύνατον να ζήσεις χωρίς εμένα και κατά βάθος το ξέρεις… Δεν σου λέω να μην κλάψεις… Μην παριστάνεις τον δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Θα το δεις! Με τον καιρό ο πόνος λιγοστεύει. Ποτέ δεν κλείνουμε την καρδία μας στον πόνο. Μας επιτρέπουμε να βιώνουμε και να εκφράζουμε τα συναισθήματα που αναδύονται. Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα συνεχίσω να σου λέω:
“Ξύπνα! είμαι δίπλα σου”
Να περπατάς στο δικό σου μονοπάτι βήμα-βήμα. Όχι γρήγορα όπως σε έμαθαν μέχρι τώρα. Έτσι μόνο θα γιατρευτούν οι πληγές σου. Μην ανησυχείς… Άν κάπου χαθείς και αισθανθείς μόνος ακόμα κι όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν, θα έχεις πάντα εμένα.
“Πάντα θα είμαι δίπλα σου”
Θυμάσαι;
Τώρα νιώθεις χαμένος, χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα. Ε, κι εγώ θα σου πω ότι ήταν απλά ο δικός σου χάρτης διαστρεβλωμένος από τις δικές σου προκαταλήψεις και την δική σου πραγματικότητα, όχι των άλλων. Δεν τον χρειάζεσαι αυτόν το χάρτη, έχεις εμένα. Μην φοβάσαι να αφήσεις ό,τι έχει μείνει στο παρελθόν. Άλλωστε ποτέ σου δεν φοβήθηκες. Ποτέ δεν έσκυψες το κεφάλι, ποτέ δεν είχες όρια. Πάντα κάλπαζες μπροστά κι ας σου έλεγαν ότι θα φας το κεφάλι σου. Εκείνοι έμειναν πίσω… Εσύ προχώρησες, ωρίμασες. Ξέρεις γιατί; Γιατί τότε είχες εμένα!
Το βλέπεις αυτό το μονοπάτι; Είναι το δικό σου. Πρέπει να το διαβείς. Δεν είναι μουσκεμένο από την βροχή όπως νομίζεις. Είναι μουσκεμένο από τα δάκρυα εκείνων όσων πέρασαν από αυτόν τον δρόμο θρηνώντας μια απώλεια. Το ίδιο και τα δικά σου. Σύντομα θα μουσκέψουν το μονοπάτι.
Γι’ αυτό και πάντα θα σου φωνάζω:
“Ξύπνα είμαι δίπλα σου”
Πάντα ήξερες με ποιον δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Μα τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα, ξέρεις πως πάνω απ’ όλα δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα. Τον εαυτό σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
