ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ του δρόμου. Όλα οπισθοχωρούν προς τα μέσα. Παραχωρούν βάθος. Κόβεται ο ορίζοντας, γυαλί. Πέφτει μέσα στην νύχτα και χάνεται. Εκεί θα βρεθούμε. Στο μόνο μη λεηλατημένο παγκάκι. Περιμένει σαν παλλακίδα. Θα μου κάνεις λίγο χώρο να καθίσω;
Συχνά ταξιδεύω όρθιος. Κουράστηκα. Βλέπεις, αυτά τα ποτάμια δεν σταματάνε ποτέ. Τρέχουν στο μέτωπό μου και το γεμίζουν. Από μέσα τους περνάει ο κόσμος, υγρός.
Δεν είναι εύκολο να βρεις κόσμο σήμερα. Υπάρχουν κάτι πελώριοι άνθρωποι που καταλαμβάνουν πολλές θέσεις ο καθένας. Στοιβάζονται στις δημοσιές μέσα σε κάτι καμιόνια και δεν τους νοιάζει. Είναι ο νέος τύπος.
Δεν ξέρω που ανήκουν, έχουν πάντως κίτρινα χαμόγελα. Κίτρινους τρόπους, περιβραχιόνια. Θέλουν όλοι να κατευθυνθούν προς τη θάλασσα. Κανείς τους δε θα φτάσει. Απαγορεύεται.
Να βάλουμε μια σημαία εδώ, να ξέρουν ότι είναι δικό μας. Να το σημαδέψουμε. Πόλεμος είναι, δεν ξέρεις τι γίνεται. Κάθε πρωί θα κάνουμε έπαρση. Έμαθα στην τρομπέτα ένα κομμάτι του Μiles Davis – θα συνοδεύει τους βομβαρδισμούς. Να δεις, θα σ’ αρέσει. Πρώτα όμως να τη σιδερώσουμε. Είναι τσαλακωμένη από αξιοπρέπεια.
Σ’ ένα παγκάκι, η ζωή. Ένα απόσπασμα ζωής, στο απόσπασμα. Άκου, περνάνε. Σσσς. «Κάνε την πόλη να μπουσουλάει πάνω στη σκόνη της. Οξείδωσε τα τερατόμορφα πτηνά. Γέμισε τους κοιτώνες με αναμμένη μπαρούτη ρουμπινιών».*
Θα γίνουμε δολοφόνοι, ε; Φλέγεται η πόλη όμορφα. Κι αυτοί οι τύποι με τα καμιόνια, δνε έχουν άλλα χαρτιά. Τελειώνουν. Θα καταδικαστούν να γεράσουν. Η εφηβεία είναι η ηλικία των κακοποιών. Εμείς είμαστε ακόμα. Έφηβοι. Κακοποιοί. Έχουμε μια ελαφριά απόκλιση απ’ το σύμπαν.
Θα δούμε τη θάλασσα. Από αυτό το παγκάκι. Το μόνο μη λεηλατημένο παγκάκι. Περιμένει σαν παλλακίδα. Μέσα στη φαντασμαγορία των πυροτεχνημάτων.
Κάτω απ’ το πλακόστρωτο είναι η παραλία.
________________________________________________________________________
*Arthur Rimbaud, Μια εποχή στην κόλαση, μετάφρ. Νίκος Σπάνιος
ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ | ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΞΥ
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
