Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν’ αγαπήσει.
*
Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.
*
Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.
*
Όλοι κάποτε νέοι.
*
Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.
*
Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση-παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.
*
Ερημιά γύρω σου σιγά-σιγά.
*
Δεν πίστευες πως θα με ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες.
*
Δε φοβόταν το θάνατο-τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.
*
Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
*
Το παρελθόν μιας αυταπάτης.
*
Και ήξερες πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν.
*
Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται.
*
Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.
*
Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
