Ετικέτα: Ποίηση

Κάθε φορά σ’ αγγίζω και πεθαίνω κάθε φορά σ’ αγγίζω κι ανασταίνομαι να σε κρατήσω ωστόσο δεν μπορώ πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο πάντα ξεφεύγεις προς την απεραντοσύνη Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου και τις μικρές...

Άνθησε αυτό το μίσος σαν ένας λαμπρός έρωτας οδυνηρός, και αναστοχάζεται με λαχτάρα. Ζητά ένα πρόσωπο και μια σάρκα, σαν να ήταν ένας έρωτας. Είναι νεκρές η...

Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο για τα γράμματα και πού να τα βρω… Το Άλφα θα το ’βρισκα σε άγριο τοπίο φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι...

Νύχτα, χειμώνας σαρωτικός. Λίγο μόνο τις κουρτίνες σηκώνεις και κοιτάς. Ανασηκώνονται άγρια τα μαλλιά σου, η χαρά άξαφνα ανοίγει διάπλατα τα μαύρα τα μάτια∙ με κείνο που είδε...

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως,...

Όπου να ’ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής. Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια. Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω...

Τι παράξενα θα σου φανούν όταν πια δε θα 'μαι 'δω, όλα όσα έχεις υποφέρει! Όταν πλέον δε θα 'χεις το μπράτσο μου πάνω από...

Στο είπα για τα σύννεφα Στο είπα για το δέντρο της θάλασσας Για κάθε κύμα για τα πουλιά στα φύλλα Για τα βότσαλα του θορύβου Για τα οικεία...

(20 Νοεμβρίου 1927 - 16 Φεβρουαρίου 1985)   Οι ξένοι είναι καλοί – στο σπίτι πλήττεις. Αρρώστιες, βάσανα πολλά, το τι θα φάμε. Οι ξένοι χωρατεύουνε, γελούν πολύ...

Εἶσαι τὸ βλέμμα ποὺ μὲ περιμένει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἡ ἀγράμπελη μὲ μάτια χωρὶς βλέφαρα ποὺ μὲ παραμονεύει κάθε ἄνοιξη Εἶσαι ἡ πέτρα ποὺ κείτεται στὸ...