[…]
Επανέλαβε ότι η συγκέντρωσή μου θα έπρεπε να είναι απόλυτη, ότι το να καταλάβω είχε τεράστια σημασία, ότι οι νέοι μάντεις είχαν δώσει μεγάλη αξία στις βαθιές, ψυχρές συνειδητοποιήσεις.
«Για παράδειγμα, πριν από μερικές μέρες, όταν κατάλαβες για τον εγωισμό της Λα Γκόρντα και το δικό σου, στην πραγματικότητα δεν κατάλαβες τίποτα. Είχες μια συναισθηματική έκρηξη, αυτό είναι όλο. Το λέω, γιατί την, άλλη μέρα ήσουν ο ίδιος, σαν να μην είχες συνειδητοποιήσει τίποτα.
“Το ίδιο συνέβη με τους παλιούς μάντεις. Είχαν την τάση να αντιδρούν συναισθηματικά. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να καταλάβουν τι είχαν «δει», δεν μπορούσαν να το κάνουν. Για να καταλάβει κανείς, χρειάζεται νηφαλιότητα, όχι συναισθηματισμός. Πρόσεχε αυτούς που κλαίνε όταν συνειδητοποιούν, γιατί τότε δεν έχουν συνειδητοποιήσει τίποτα.
«Υπάρχουν άπειροι κίνδυνοι στο μονοπάτι της γνώσης, γι’ αυτούς χωρίς νηφάλια κατανόηση» συνέχισε. «Περιγράφω τη σειρά με την οποία ταξινόμησαν τις αλήθειες για τη συνείδηση, οι παλιοί μάντεις, ώστε να σου χρησιμεύουν σαν χάρτης, ένας χάρτης που πρέπει να τον επιβεβαιώσεις με την «όρασή» σου, αλλά όχι με τα μάτια σου».
Σταμάτησε να μιλά και με κοίταξε έντονα για αρκετή ώρα. Ήταν φανερό ότι περίμενε να ρωτήσω κάτι.
«Όλοι πέφτουν θύματα του λάθους ότι το να «βλέπεις» γίνεται με τα μάτια» συνέχισε.
«Μη σε εκπλήσσει λοιπόν το ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα ότι η «όραση» δεν είναι θέμα ματιών. Είναι πολύ φυσικό να κάνει κανείς αυτό το λάθος».
«Τότε τι είναι η «όραση»; ρώτησα.
Μου απάντησε ότι το να «βλέπεις» είναι ευθυγράμμιση. Και εγώ του υπενθύμισα ότι είχε πει ότι και η αντίληψη είναι ευθυγράμμιση. Εξήγησε ότι η ευθυγράμμιση των απορροιών που χρησιμοποιούν καθημερινά, αποτελεί την αντίληψη του καθημερινού κόσμου, αλλά η ευθυγράμμιση των απορροιών που δεν χρησιμοποιούνται ποτέ κανονικά, είναι η «όραση». Όταν υπάρξει μια τέτοια ευθυγράμμιση «βλέπεις». Το να «βλέπεις» λοιπόν, μια και παράγεται από την ευθυγράμμιση ασυνήθιστων απορροιών, δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς απλώς να το κοιτάξει. Είπε ότι παρά το γεγονός ότι είχα «δει» αμέτρητες φορές, δεν είχα σκεφτεί να αγνοήσω τα μάτια μου. Είχα υποκύψει στον ορισμό και την περιγραφή της «όρασης».
«Όταν οι μάντεις «βλέπουν», κάτι εξηγεί τα πάντα, καθώς γίνεται η νέα ευθυγράμμιση» συνέχισε. «Είναι μια φωνή που τους λέει στ’ αυτί τι είναι το καθετί. Αν δεν υπάρχει αυτή η φωνή, αυτό που κάνει ο μάντης, δεν είναι “όραση”».
Μετά από μια μικρή διακοπή, συνέχισε να εξηγεί τη φωνή της «όρασης». Είπε ότι ήταν το ίδιο λανθασμένο να πει κανείς ότι το να «βλέπεις» είναι να ακούς, γιατί ήταν απείρως περισσότερο απ’ αυτό. Οι μάντεις όμως είχαν επιλέξει να χρησιμοποιούν τον ήχο σαν τρόπο μέτρησης μιας νέας ευθυγράμμισης.
Είπε ότι ο ήχος της «όρασης» είναι κάτι το μυστηριώδες.
«Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι η φωνή της «όρασης» ανήκει μόνο στον άνθρωπο» είπε. «Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή η ομιλία είναι κάτι που διαθέτει μόνο ο άνθρωπος. Οι παλιοί μάντεις πίστευαν ότι ήταν η φωνή μιας πανίσχυρης οντότητας, στενά συνδεδεμένης με την ανθρωπότητα, ενός προστάτη του ανθρώπου. Οι νέοι μάντεις ανακάλυψαν ότι αυτή η οντότητα, που την αποκάλεσαν το κουκούλι του ανθρώπου, δεν έχει φωνή. Η φωνή της «όρασης» είναι κάτι τελείως ακατανόητο για τους νέους μάντεις. Λένε ότι είναι η λάμψη της συνείδησης που παίζει πάνω στις απόρροιες του Αετού, όπως ένας μουσικός παίζει άρπα».
Αρνήθηκε να μου εξηγήσει περισσότερα, λέγοντας ότι αργότερα, καθώς θα προχωρούσε τις εξηγήσεις του, θα καταλάβαινα τα πάντα.
Η συγκέντρωσή μου ήταν τόσο απόλυτη, ενώ μιλούσε ο δον Χουάν, που δε θυμόμουν να είχα καθίσει στο τραπέζι για φαγητό.
[…]
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
