Στη γύμνια και στην αντιστοιχία
Του βλέμματος
Θα φορέσουμε την εξάρτηση
Από κάτω προς τα πάνω
Σπασμωδικά θα αφήσουμε
Να φαίνεται λίγο δέρμα
Και λίγος άνεμος να μπαίνει στο στόμα
Και να βγαίνει από τα ρουθούνια
Σαν καπνίλα
Σε ροζ χρώμα εσωτερικής στοιβάδας
Θα σέρνουμε τους φόβους στα πόδια μας
Και θα δικαιολογούμαστε ως συνήθως
Και ως φυσικώς
Πώς είναι τα κατοικίδια
Που τα βγάζουμε έξω
Για να αποθέσουν ανάγκη στο δρόμο
Όταν οι φόβοι μας θα φοβηθούν
Από την έκθεση
Θα βάζουν την ουρά γύρω από το λαιμό
Σε κολάρο περιοπής
Και θα παριστάνουν
Καλοαναθρεμμένες γάτες
Κάποια στιγμή θα μας φάνε
Και ούτε μια γρατζουνιά
Ούτε ζημιά
Ούτε νιαούρισμα
Μετά θα βγάλουμε τα χέρια
Να ακουμπήσουμε τις αμυγδαλιές
Που κρεμάνε λευκές υποσχέσεις
Αλλά τόσο βάρος θα έχουν τα περικάρπια
Που βαρύτονα
Θα βγαίνουν οι εναγκαλισμοί
Και το ουρανικό
ναι
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
