Η διαδρομή δεν καθορίζεται από τη μνήμη. Αλλάζουν αντιτραγικά και ευθυγραμμισμένα οι χρονικές βαθμίδες. Όλα είναι θέμα του παρόντος, τα άλλα επίπεδα είναι ζήτημα Αορίστου ή κάποιου Συντελεσμένου Μέλλοντα (αδιάφορου στην ουσία και στον τύπο). Ό, τι γίνεται, γίνεται στον Ενεστώτα. Μόνο ετούτος ο χρόνος δίνει μια ώθηση και δημιουργεί ύφος, υποχρεωτικά και αρμονικά. Τα πράγματα μεταμορφώνονται σε λέξεις και εικόνες, υφολογικά ανεξάρτητες από δράσεις και δραστηριότητες, από μικροεμπορικές λογικές και διατιμήσεις. Ίσως οι απωλεσθείσες εγκλίσεις να είχαν τη δυνατότητα να αναπληρώσουν τα υφολογικά κενά.
Η αντιθανατηφόρα πορεία γίνεται προς την άνοδο και το τέλος. Γύρω οι αποχρώσεις γίνονται γράμματα, ταιριάζουν με τις περιγραφές των ονείρων, προερχόμενες απόλυτα από την ύπαρξη. Οι γραμμές πολλαπλασιάζουν τις ευκαιρίες για σωτηρία, για να το πω καλύτερα: την παροντική ισορροπία (η συνέχεια είναι έργο της κακής λογοτεχνίας).
Και να οι ξεριζωμένες πέτρες κατρακυλούν στα πόδια σου. Έχουν στις φλέβες τους βρόχινες στάλες, αντί για αιμάτινες προσευχές. Αυτόματα καταπλήσσουν την πορεία, γεννώντας πλήθος δάκρυα. Τα δάκρυα ενεργοποιούνται από τους απολογισμούς και τις επαναλαμβανόμενες τελετές. Περιπατητικά το βλέμμα αλλάζει, αντανακλαστικά μεταφέρεται στ’ αγκάθια. Όλα όσα υπάρχουν στις πλευρές του δρόμου. Αυτά μεταμορφώνονται σε φυλακές. Αιχμαλωτίζουν τους στοχασμούς, προφυλάσσοντάς τους από την επανάληψη των ηδονών (μέσα και έξω από θυσιαστήρια). Τ’ αγκάθια είναι τα θυσιαστήρια των χρονικών αναβαθμίσεων και των επιρρημάτων.
Το αύριο (ωραίο και κοινότοπο επίρρημα) τελειούται επί της διαδρομής. Προλαβαίνει να σε συμπεριλάβει στο διηνεκές της τύχης και της ελπίδας (περιλάλητο ουσιαστικό η ελπίδα). Στοιχειώνεται όμως από το νεκρό γάλα, που είναι αφημένο δίπλα στις στερεμένες πηγές. Απομένουν οι σκιαγραφήσεις, τα σκαριφήματα και οι ζωγραφιές στα τοιχώματα των λέξεων. Έχουν φωνή, κάπως ξεθυμασμένη από τη λήθη.
Είναι το θέαμα προς τιμήν των θανάτων και των ακυρώσεων. Λίγο πριν τις παύσεις, κάνεις ένα βήμα προς τα ερειπιώνες (μέσα τους φυτρώνουν ροδιές). Οι οπτικές σου ενέργειες έχουν στόχο (ακατόρθωτο πολλάκις), μα εκείνη τη στιγμή κατορθωτό: να απομαγεύσεις τις ώρες όλων όσοι κρατούν τα χέρια τους τις ευθείες προσταγές του παρελθόντος, τις προσδοκίες του μέλλοντος. Μα εγκαταλείπεις τους παραλληλισμούς και τις μνησικακίες. Χάνονται, χωρίς πληγές. Λίγα βήματα και ύστερα τίποτ’ άλλο. Εσύ κερδίζεις το ύφος σου. Ο ενεστώτας είναι ζωντανός και εσύ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
