στα στενά σοκάκια
της άδειας πόλης
κι όλα σου φαίνονται ασήμαντα
ακόμα κι ο εαυτός σου
τραβάς στην παραλία
στο παλιό λιμάνι
κάθεσαι σ΄ένα παγκάκι
ανάβεις τσιγάρο
κι ύστερα άλλο
ο χρόνος έχει σταματήσει
η ζωή έχει σταματήσει
εδώ και καιρό
και είσαι τόσο μόνος
όσο δεν υπήρξες ποτέ
όλη η ζωή σου
περνά μπροστά
από τα μάτια σου
σαν ταινία
βγαίνει ο ήλιος
λαμπερός και φωτεινός
σβήνει για λίγο
τις μαύρες σκέψεις
ψάχνεις καφενείο
να πιεις καφέ
ν΄αρχίσεις πάλι
μια βασανιστική μέρα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
