Η μοναξιά, είναι εξόγκωμα. Το πάθος που φωλιάζει στα σωθικά, είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην αληθινή και την καταπιεσμένη ζωή.
Η λαγνεία είναι μια ζεστή κοιλότητα που περιμένει αυτούς που ξυπνάνε τα βράδια και φοβούνται μην ξυπνήσουν τις σκέψεις τους.
Η σάρκα, κρύβεται σε παρενθέσεις και γίνεται καταφύγιο για όσους το αποζητούν.
Σκορπισμένα φωνήεντα γεμάτα εκκρίσεις.
Άνθρωποι που παλεύουν με τα μάτια της ελπίδας και τα σκοτάδια της.
Τα δέρματα παλεύουν μεταξύ τους.
Ο κόσμος θα τελειώσει και ό, τι μείνει από αυτόν θα είναι δύο σώματα που ακόμη ψάχνουν τη στάση που θα αγκαλιαστούν.
Οι κραυγές των σωμάτων είναι το αιώνιο, αδιέξοδο θέμα.
Γυρνάς γύρω γύρω, κυνηγάς να βρεις τη λύση και βρίσκεσαι πνιγμένος στου ιδρώτες.
Η Ποίηση αυτή του Γιώργου Δομιανού, είναι μια κραυγή για όσα ο άνθρωπος απολαμβάνει να ποθεί. –
Ο Γιώργος Δομιανός γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ποιήματα και κείμενα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες.
*Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα.
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει – προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
