Όλα είναι. Υπάρχουν, αλλά όχι εκεί που τα άφησε. Βρίσκονται λίγο πριν ή λίγο μετά. Ίσως αν πρέπει να είναι έτσι ή κάπως έτσι΄ όμως αυτό που την ενοχλεί, είναι που δεν κατάλαβε την αλλαγή. Τα γεγονότα προσπερνούν το ένα το άλλο με σφοδρή ταχύτητα. Αγώνας δρόμου για το αποτέλεσμα.
Μια μεγάλη ταλαιπωρία ακολουθεί τα πράγματα. Τα σέρνει απ’ τη μύτη και με βία τα πετάει όπου βρει. Κι έρχεται ο χρόνος με νέα κακουχία να κάνει όσα έμειναν να εξακολουθούν να είναι. Εκεί. Σ’ ένα χώρο ανυπεράσπιστο από ανάγκη. Κι εγκατάλειψη. Με μια επιθυμία να σέρνεται αβοήθητη και παραγκωνισμένη.
Κάνει πως δεν υπάρχει για να μην την αντιμετωπίσει. Μη χρειαστεί να οπλίσει ένα αντίθετο συναίσθημα, για να μπορεί να βρίσκεται μαζί της δίχως να υπάρχει ανάγκη για το αντίθετο.
Μα όμως, η ανάγκη δεν γεννά την επιθυμία; Η επιθυμία δεν κρύβει μέσα της μια ανάγκη; Κάτι που να κρατάει τις αισθήσεις αναμμένες. Ό, τι άτακτο να το διατηρεί για να θυμάται πως είναι καιρός να προχωρήσουν τα πράγματα.
Καμιά φορά κάνει μπάνιο τόσο δυνατά που γδέρνει τη σάρκα της. Φλούδες κολλάνε στα πλακάκια και μένουν. Απολιθώματα όλων αυτών που με μανία διώχνει. Πεθαμένες περίοδοι ζωής μαζεμένες σε πέντε τετραγωνικά, διάσπαρτες, λίγο πριν το τέλος τους.
Ό, τι ζει και μετά πεθαίνει, πρέπει να το αφήνεις στην ησυχία του. Ο τρόπος που κρατάς κάτι και το αφήνεις, δείχνει. Αναδεικνύει το συναίσθημα που έτρεφες ή αυτό που δεν είχες. Η στάση των ανθρώπων είναι εκείνη που γεννά τα επιμέρους προβλήματα.
Εκείνη γνωρίζει πως να μην αφήνει τίποτα. Αυτή είναι η τραγωδία της. Μαζεύει, στριμώχνει και τοποθετεί με σιγουριά τα σημεία στίξης. Γιατί όλα τονίζονται.
Μια βιβλιοθήκη εποχών με κορμιά και πρόσωπα σε θαλασσί κορνίζες. Και καθρέφτες, για την αλήθεια των πραγμάτων. Περιστοιχίζουν την ύπαρξη που παλεύει να σταθεί.
Βάζει μια στέκα στα μαλλιά της για να βλέπει πιο καθαρά το πρόσωπο. Για να μπορεί να αναγνωρίζει τα σημάδια. Που δεν έμειναν. Στους ώμους της αναπαύονται αγκαλιές απ’ αυτές τις ιδιωτικές που φοβούνται. Τις νανουρίζει σπάζοντας τις χορδές τους, τις βάζει στα χέρια της. Στην κοιλιά της πολλαπλασιάζει όνειρα και κάθε μήνα χάνει κι από μια ζωή. Οι επαφές δεν ευδοκίμησαν για εκείνη.
Βάζει στη φορμόλη τα πτώματα για να τα μετρήσει μετά με την ησυχία της. Να τα πενθήσει με πένθος βέβαιο. Νιώθοντας εκείνο τον πόνο για τον πόνο που έχασε. Σαν πατημασιές πάνω σε κάρβουνο.
Σαν όλα όσα είναι μέσα σε εκείνα που δεν φαίνονται.
*Επειδή Μαζί | Εκδόσεις Απόπειρα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
