Μακάριο το τίποτα
Μεταμορφώνομαι
Μέσα στην απόγνωση
Ακουμπάω επάνω
Σε μαύρες πλαστικές
Σακούλες
Αναθρώσκω στα δέντρα τα πυκνά
Για να μυρίσω
Λίγο ήλιο
Να γευτώ από
Την κοντινή
Παραλία
Το αλάτι
Και το ιώδιο
Όμορφο αεράκι που φυσάει…
Λες και οι θεοί
Χαϊδεύουν τη φύση
Σαν να ήτανε μικρό
Χνουδωτό γατάκι
Οι θνητοί είναι πρωί
Έχουν ξυπνήσει
Άλλοι ετοιμάζονται
Για τις δουλειές τους
Άλλοι βρίσκονται ήδη εκεί
Ενώ πολλοί τους
Είναι έγκλειστοι
Σε φυλακές και ψυχιατρεία
Οι τελευταίοι
Είναι οι πιο τυχεροί
Δεν έχουν έννοιες
Δεν έχουν λογαριασμούς
Δεν έχουν τίποτα
Να τους απασχολεί
Ή να τους περιμένει
Το τίποτα
Μέσα στην κενότητα του
Κρύβει βαθύ νόημα
Βρίσκεις τον εαυτό σου
Μέσα από το τιποτένιο
Τίποτα
Επαναπροσδιορίζεις
Καταστάσεις
Γίνεσαι αν όχι καλύτερος
Σίγουρα πιο απεφθης
Ανομολόγητα πάντα
Το τίποτα σημαίνει τα πάντα
Μέσα στην κενότητα του
Μακάριο το τίποτα…
|
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art
Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.
Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
|
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
